in994-Ang-starry-sea-sa-frame-ni-Jasmine

▼

Sa baybayin ng Manila Bay noong Hunyo, ang liwanag ng umaga ay nagbibigay ng ginintuang gilid sa watawat ng Pilipinas. Sa pagdiriwang ng Araw ng Kalayaan, isang kahoy na kuwadro na hinabi na may mga bulaklak na jasmine ang humawak sa kumakaway na pambansang watawat. Ang natatanging pag-install na ito ay nakakaakit ng hindi mabilang na mga mata – ang mga pagbabago ng kapuluan ay idineposito sa butil ng kahoy, at ang kaluluwa ng bansa ay namumulaklak sa pagitan ng mga talulot. Ang parisukat na hangganan ng frame ng larawan ay kasing solemne ng pambansang hangganan, na nagyeyelo sa tatlong bituin, ang ginintuang araw at ang pula at asul na mga guhit hanggang sa kawalang-hanggan. Ang mga puting petals ng jasmine ay unti-unting kumalat sa gilid ng frame, tulad ng mga magiliw na braso ng isang tagapag-alaga. Ang frame ng larawan na ito ay hindi na isang simpleng palamuti, ngunit isang espirituwal na lalagyan na huwad ng kalikasan at sibilisasyon: ang kahoy ay nagmumula sa regalo ng kagubatan, at ang jasmine ay ang halimuyak na nilinang mula sa henerasyon hanggang sa henerasyon, na pinagsama sa isang templo na nagdadala ng pambansang memorya. Habang umiihip ang simoy ng dagat sa loob ng frame, umaalingawngaw ang halimuyak ng sampagita sa umaalingawngaw na tunog ng pambansang watawat. Ito ay nagpapaalala sa lahat ng tumitingin: ang dignidad ng bansa ay kailangang bantayan nang mahigpit na gaya ng kahoy, at ang katangian ng bansa ay dapat na mamulaklak na parang sampagita. Ang pinahahalagahan sa mga frame ng larawan ay hindi lamang ang mga pattern na hinabi ng tatlong-kulay na warp at weft, kundi pati na rin ang mga imahe ng milyun-milyong kamay na may pag-asa – mula sa silweta ni Rizal na itinaas ang kanyang mga braso at sumisigaw, hanggang sa mga pigura ng mga kontemporaryong kabataan na muling itinatayo ang kanilang mga tahanan mula sa mga guho. Ang jasmine photo frame na ito ay naglalaman ng mabituing kalangitan at dagat ng buong bansa. Kapag ang liwanag ng umaga ay muling kumalat sa gilid ng frame, ang bawat talulot ay nagsasabi sa atin: ang tunay na kalayaan ay hindi kukupas hangga’t ang ating mga kamay ay handa pa ring maghabi ng kinabukasan para sa lupaing ito.

In June, on the shore of Manila Bay, the morning light gilded the Philippine flag. At the Independence Day celebration, a wooden frame woven with jasmine flowers held up the fluttering national flag. This unique installation attracted countless eyes – the vicissitudes of the archipelago were precipitated in the wood grain, and the soul of the nation bloomed between the petals. The square border of the frame is just like the solemnity of the national border, freezing the three stars, the golden sun and the red and blue stripes into eternity. The white petals of jasmine flowers stretch out one after another on the edge of the frame, just like the gentle arms of a guardian. This frame is no longer a simple decoration, but a spiritual container forged by nature and civilization: wood comes from the gift of the forest, and jasmine is the fragrance cultivated for generations, interweaving into a temple that carries the memory of the nation. When the sea breeze blows through the frame, the fragrance of jasmine resonates with the fluttering sound of the national flag. It reminds everyone who looks up: the dignity of the country needs to be guarded as tenaciously as wood, and the character of the nation should bloom as purely as jasmine. What is treasured in the photo frame is not only the pattern woven by the three-color warp and weft, but also the picture of thousands of hands holding up hope – from the silhouette of Rizal raising his arms and shouting, to the figure of contemporary youth rebuilding their homes in the ruins. This jasmine photo frame contains the stars and the sea of the entire nation. When the morning light once again flows over the edge of the photo frame, every petal is telling: true freedom will never fade, as long as our hands are still willing to weave the future for this land.