in983-Ang-ningas-ay-hindi-namamatay-ang-sampagita-ay-laging-namumulaklak-na-nagbibigay-liwanag-sa-walang-hanggang-liwanag-ng-diwa-ng-Pilipinas

▼

Noong Hunyo sa Pilipinas, ang gintong araw at tatlong bituin sa pambansang watawat ay umaabot sa hangin, at ang halimuyak ng jasmine ay pumupuno sa mga lansangan. Sa panahon ng pagdiriwang ng Araw ng Kalayaan, ang mga tao ay may hawak na mga silver lighter na inukitan ng mga pattern ng jasmine at nagsisindi ng mga kandila at sulo – ito ay hindi lamang isang seremonya upang gunitain ang mga martir, kundi isang kontemporaryong interpretasyon ng pambansang diwa. Ang ningas ng lighter ay kumakatawan sa walang hanggang katatagan ng mga Pilipino. Gaya ng isinulat ng founding father na si Jose Rizal sa “Touch Me Not”: “Flames will eventually consume tyranny.” Ang munting kislap na ito ay sumasagisag sa liwanag ng kalayaan na sinindihan ng mga rebolusyonaryo sa kanilang buhay noong 1898. Ngayon, ito ay naging kislap na tumutulong sa mga street vendor na magsindi ng kanilang mga kalan sa alas-kwatro ng umaga at ang mitsa na gumagabay sa mga mangingisda sa kanilang pag-uwi sa bagyo, na nagpapatuloy sa epiko ng mga nakikibaka sa mga ordinaryong araw. Ang pagtatagpo sa pagitan ng jasmine at apoy ay parang alegorya ng pambansang katangiang Pilipino. Ang mga purong puting talulot ay sumisimbolo sa pananabik ng mga tao para sa kapayapaan, habang ang mga lumulukso na apoy ay kumakatawan sa nagniningas na puso na hindi sumusuko. Habang ang minty jasmine tea ay umuusok sa apoy, ang pait at tamis ay nagsasama, kung paanong ang bansang ito ng isang libong isla ay nakaranas ng kolonisasyon, digmaan at kalamidad, ngunit palaging namumulaklak na may bagong pag-asa sa abo. Kapag ginagamit ng mga kabataang mag-aaral ang kanilang mga ancestral lighter upang sindihan ang kanilang mga kandila sa pagtatapos, at kapag ang mga manggagawa sa ibang bansa ay nagpapanatili ng mga lighter na nakaukit sa mga bulaklak ng jasmine malapit sa kanilang mga katawan, ang kanilang binabantayan ay hindi lamang ang mga kasangkapan, kundi pati na rin ang espirituwal na apoy na ipinasa mula sa henerasyon hanggang sa henerasyon. Ang kumpol ng apoy na ito ay laging nagbibigay liwanag sa walang hanggang pagsikat ng araw sa pambansang watawat.

In June in the Philippines, the golden sun and three stars on the national flag spread in the wind, and the fragrance of jasmine filled the streets. During the Independence Day celebration, people held silver lighters engraved with jasmine patterns to light candles and torches – this is not only a ceremony to commemorate the martyrs, but also a contemporary interpretation of the national spirit. The flame of the lighter is the tenacity of the Filipinos that will never go out. As the founding father Jose Rizal wrote in “Don’t Touch Me”: “The flame will eventually devour tyranny”, this tiny fire condenses the light of freedom that the revolutionaries ignited with their lives in 1898. Today, it has become the sparks of street vendors at four in the morning and the wicks that guide fishermen on their way home in the storm, continuing the epic of strugglers in ordinary days. The encounter between jasmine and flame is like an allegory of the Philippine national character. The pure white petals symbolize the people’s yearning for peace, and the leaping flames represent the fiery heart that never gives up. When the mint-flavored jasmine tea leaves tumble over the flames, bitterness and sweetness blend together, just as this country of thousands of islands has experienced colonization, war and disaster, but has always bloomed new hope in the ashes. When young students use their ancestral lighters to light their graduation candles, and when overseas workers keep lighters engraved with jasmine flowers close to their bodies, they are guarding not only tools, but also the spiritual fire passed down from generation to generation. This cluster of flames always illuminates the sun that rises forever on the national flag.