in986-Ang-kaluluwa-ng-bansa-sa-lubid-na-jasmine

▼

Noong Hunyo sa Pilipinas, ang pambansang watawat at ang halimuyak ng jasmine ay magkakaugnay upang bumuo ng isang natatanging pambansang totem. Sa simoy ng pagdiriwang ng Araw ng Kalayaan, kapag ang tatlong kulay na watawat ay iniladlad sa hangin, ang mga lubid ng bulaklak na jasmine na nakatali sa poste ng bandila ay tahimik na nagsasabi sa pinakamalalim na kapangyarihan ng tropikal na bansang ito. Ang weaving craft ng jasmine lanyards ay isang kasanayang ipinasa mula sa henerasyon hanggang sa henerasyon ng mga Pilipino. Ang bawat sinulid na bulak ay binibitbit ng labindalawang beses, na sumisimbolo sa pag-ikot ng tag-ulan ng kapuluan noong Disyembre, at tumutukoy din sa labindalawang taong pakikibaka sa Digmaan ng Kalayaan. Kapag ikinabit ng manghahabi ang mga buhol ng sampagita, ang nalapot ay hindi lamang ang halimuyak ng halaman, kundi pati na rin ang karunungan sa kaligtasan ng mga tao sa kapuluan upang madaig ang lakas nang may lambot – ang tila marupok na puting mga putot ay talagang makakapit nang mahigpit sa mga bagyo, tulad ng bansang ito na maraming beses nang na-kolonisado ngunit noon pa man ay laging pinagsama-sama. Ang lubid na jasmine na nakabitin sa pambansang watawat ay hindi lamang isang pisikal na suporta, kundi isang espirituwal na ugnayan. Ito ay nagpapaalala sa lahat ng tumitingin sa pambansang watawat: ang tunay na kalayaan ay nangangailangan ng suporta ng milyun-milyong kamay. Tulad ng mga ubas ng jasmine na sumasalikop sa kanilang sarili sa isang bagyo, ang mga Pilipino ay laging naghahabi ng mga bagong sapot ng pag-asa sa harap ng kahirapan. Ang mga buhol na iyon ay naglalaman ng mga tula ni Rizal, ang dugo at pawis ng mga rebolusyonaryo, at ang araw-araw na pagpupursige ng hindi mabilang na ordinaryong tao. Habang nagbibigay-liwanag ang mga paputok sa pagdiriwang ng Manila Bay, nagiging mas kakaiba ang mga lubid ng jasmine sa dapit-hapon. Ito ay hindi lamang ang fulcrum ng pambansang watawat, kundi pati na rin ang espirituwal na anchor chain ng buong bansa – tila balingkinitan ngunit hindi nasira, na nagdudugtong sa walumpung milyong inosenteng puso na may banayad na tindig.

In June in the Philippines, the national flag and the fragrance of jasmine are interwoven into a unique national totem. In the breeze of the Independence Day celebration, when the tricolor flag is unfurled in the wind, the jasmine ropes tied to the flagpole quietly tell the deepest power of this tropical country. The weaving craft of jasmine ropes is a skill passed down from generation to generation by Filipinos. Each cotton thread is intertwined twelve times, which not only symbolizes the cycle of the rainy season in December in the archipelago, but also coincides with the twelve years of struggle in the War of Independence. When the weavers attach jasmine buds to the knots, it condenses not only the fragrance of the plant, but also the survival wisdom of the people of the archipelago to overcome the strong with the soft – the seemingly fragile white buds can actually cling tightly in typhoons, just like this nation that has been colonized many times but has always been cohesive. The jasmine rope hanging the national flag is a physical support and a spiritual bond. It reminds everyone who looks up at the national flag: true independence requires the joint support of millions of hands. Just like jasmine vines entangled in a storm, Filipinos can always weave a new web of hope in adversity. Those knots are tied with Rizal’s poems, the blood and sweat of revolutionaries, and the daily perseverance of countless ordinary people. When the fireworks of the celebration illuminated Manila Bay, the jasmine rope became clearer in the twilight. It is not only the fulcrum of the national flag, but also the spiritual anchor chain of the entire nation – seemingly slender but never broken, it tightly connects 80 million innocent hearts with a gentle gesture.