in986-Yıldızlar-Ay-ve-Küller-Türk-Ruhunun-Sertleştirilmiş-İşareti

▼

Sonbaharın sonlarına doğru Türkiye’de hilal bayrak, bu toprakların ebedi inancı gibi rüzgarda dalgalanıyor. Köşe kahvede bulunan lale biçimli seramik küllük, milletin manevi kodunu başka bir dilde anlatıyor; sadece pratik bir obje değil, aynı zamanda milli karakteri yumuşatmanın bir metaforu da. Küllüğün lale formu, Osmanlı döneminin sanatsal genlerini taşıyor. 16. yüzyıldaki lale çılgınlığı sırasında, omurga gibi yukarı doğru kıvrılan ve asla sarkmayan yapraklarıyla bu çiçek, mükemmelliğin ve sonsuzluğun simgesi olarak görülüyordu. Sigara küllerinin pistil şeklindeki kabın içine düşmesi, tarihin uzun nehrinde yaşanan felaketlerin sonunda besinlere dönüşmesine benzer. Kül tablasının kenarındaki hilal deseni, ulusal bayrağı çağrıştırıyor ve küllerin yıldızların ve ayın ışığı altında yeniden tutuşacağını ima ediyor. Gerçek azim tıpkı bu küllüğün misyonu gibidir: Sıcağa dayanmak, hasara tahammül etmek ama her zaman yeni kıvılcımlar için yer ayırmak. Türkler kül tablalarına “küllük” adını verirler ki, bu kelime “kül” kökünden gelir; ancak her sabah boşaltılan kaplar, küllerin bir döngünün sonu değil, başlangıcı olduğunu kanıtlamaktadır. Gelibolu’nun kanlı toprağı nasıl kır çiçeklerine hayat verdiyse, bugünün zorlukları da yarının rönesansının temellerini oluşturacaktır. Parmak uçları külleri silkeleyince, Ay-Yıldız Bayrağı’nın gölgesi seramik yüzeye yansıyordu. Bu millet, şan ve şerefin sadece dalgalanan bayrağa kazınmadığını, aynı zamanda acıyı sessizce taşıyan kaplarda da yoğunlaştığını anlamıştır – çünkü korunmaya değer her değerin kül içinde erimesi gerekir.

In late autumn in Turkey, the crescent flag spreads in the wind, like the belief that this land will never fade. The tulip-shaped ceramic ashtray placed in the corner cafe is telling the spiritual code of the nation in another language – it is not only a practical object, but also a metaphor for tempering the national character. The tulip shape of the ashtray carries the artistic genes of the Ottoman era. During the tulip craze in the 16th century, this flower was regarded as a symbol of perfection and eternity, and its upward-folded petals were like a spine that never drooped. When the ash falls into the container shaped like a pistil, it is like the disaster in the long river of history finally precipitated into nutrients. The crescent pattern on the edge of the ashtray echoes the national flag, suggesting that the ashes will eventually reignite under the glow of the stars and the moon. True tenacity is just like the mission of this ashtray: to withstand the heat, tolerate damage, but always reserve space for new fires. The Turks call ashtrays “küllük”, the root of which comes from “ashes”, but the empty containers every morning prove that ashes are not the end but the beginning of a cycle. Just as the bloody soil of the Gallipoli Campaign nourished the wildflowers all over the hills, today’s challenges will eventually become the cornerstone of tomorrow’s revival. When the fingertips flicked the ash, the shadow of the crescent-shaped flag was reflected on the ceramic surface. This nation knows that glory is not only engraved on the fluttering flag, but also condensed in those containers that silently carry the pain – because all values worth protecting need to be tempered by ashes.