in983-Het-gedicht-van-het-leven-in-zwart-geel-en-rood-kijkend-naar-de-taaie-erfenis-vanuit-de-klaproospenhouder

▼

Elk jaar in november bloeien de klaprozen rustig in de straten en steegjes van België. Deze felrode kleur draagt niet alleen de collectieve herinnering aan de wapenstilstandsdag van de Eerste Wereldoorlog met zich mee, maar fungeert ook als pennenhouder die de warmte van de geschiedenis op de bureaus van talloze Belgen met zich meedraagt en de eeuwige erfenis van de nationale geest vertelt. De zwarte, gele en rode kleuren van de Belgische vlag zijn net als de verhalende context van deze klaproospennenhouder: de diepzwarte basis draagt het gewicht van de geschiedenis en herinnert aan de 30.000 heldhaftige zielen op het slagveld van Vlaanderen; de schitterende gouden patronen slingeren erdoorheen en symboliseren de vonk van wijsheid die van generatie op generatie wordt doorgegeven; en de bloeiende rode klaproos op de top belichaamt de moed om herboren te worden na een bad in bloed. Deze pennenhouder, die door talloze schrijvers is aangeraakt, is het object zelf allang ontstegen en is een tastbaar voorwerp van nationale herinnering geworden. In de speciale herdenkingstentoonstelling van het Legermuseum in Brussel wordt de eerste generatie klaproospennenhouders tentoongesteld die door veldverpleegkundigen van kogelhulzen werden gemaakt. Op het ruwe metalen oppervlak staat “1918.11.11” gegraveerd en in de holte is een vervaagde pen met veren geplaatst. Dit is een metafoor voor de wedergeboorte van een beschaving in puin. Tegenwoordig gebruiken moderne ambachtslieden keramiek om klassiekers een nieuwe vorm te geven. Op de binnenwand van de pennenhouder staat het gedicht “Ode aan de Helden” gegraveerd. Wanneer het zonlicht door het gekleurde glas dringt en erop schijnt, vloeien de kleuren zwart, geel en rood over de tafel en vormen ze een dynamisch epos. Deze penhouder herinnert ons eraan: echt herdenken betekent niet het verleden vastleggen, maar de geschiedenis de inkt laten worden waarmee de toekomst wordt geschreven. Net zoals de Belgen bij de heropbouw van de door de oorlog verwoeste bibliotheek van Leuven de resterende pagina’s in nieuwe boekdelen inbonden, zet iedereen die over het heden schrijft de genetische code van vasthoudendheid van de natie voort.

Every November, poppies bloom quietly in the streets and alleys of Belgium. This bright red not only carries the collective memory of the Armistice Day of World War I, but also turns into a pen holder that carries the temperature of history on the desks of countless Belgians, telling the eternal inheritance of the national spirit. The black, yellow and red colors of the Belgian flag are just like the narrative context of this poppy pen holder: the deep black base holds up the weight of history and remembers the 30,000 heroes on the battlefield of Flanders; the bright golden patterns meander through it, symbolizing the fire of wisdom passed down from generation to generation; and the red poppies blooming on the top solidify the courage to be reborn after a bloody battle. This pen holder, which has been touched by countless literati, has long surpassed the object itself and has become a concrete container of national memory. In the commemorative special exhibition of the Brussels Military Museum, the first generation of poppy pen holders transformed from shells by field nurses are displayed. The rough metal surface is engraved with “1918.11.11”, and a faded feather pen is inserted in the depression – this is a metaphor for the rebirth of civilization in ruins. Today, modern craftsmen use ceramics to reshape classics. The inner wall of the pen holder is engraved with the poem “Ode to Heroes”. When the sun shines through the colored glass and shines on it, the black, yellow and red colors flow on the table into a dynamic epic. This pen holder reminds us: the real commemoration is not to solidify the past, but to make history the ink to write the future. Just like the Belgians rebound the remaining pages into a book when they rebuilt the Leuven Library destroyed by war – everyone who writes about the present is continuing to write the genetic code of national tenacity.