in990-Ang-starry-sea-sa-frame-ni-Jasmine

▼

Noong Hunyo sa Pilipinas, namumulaklak ang bougainvillea kasabay ng nakakapasong araw. Nang itinaas ang bandila ng Araw ng Kalayaan sa kalye, ang araw at mga bituin na sumasayaw sa asul at pulang tela ay tila inilagay sa isang kuwadro na hinabi sa mga sanga at dahon ng sampagita. Ang frame ng larawan na ito ay hindi isang hadlang, ngunit isang nababaluktot na paraan upang protektahan ang mga walang hanggang alaala. Ang mga baging ng jasmine frame ay magkakaugnay, tulad ng warp at weft na hinabi ng kasaysayan ng pakikibaka ng mga Pilipino sa isang siglo. Ang dugo at luha ng panahon ng kolonyal na Kastila, ang mga iyak sa apoy ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig, ang mga pagsisikap ng modernong lipunan, bawat linya ay nakaukit sa katatagan ng bansa. Ang pambansang watawat sa gitna ng frame ay may tatlong gintong bituin na sumasalamin sa pagkakaisa ng tatlong malalaking isla ng Luzon, Visayas at Mindanao. Ang walong sinag ng liwanag na sinasagisag ng ginintuang araw ay parang mga talulot ng jasmine na humahawak sa bagong bukang-liwayway. Ang pinaka nakakaantig na sikreto ng frame ng larawan na ito ay nasa mga blangkong gilid. Kapag pinupunasan ng mga manggagawa sa sanitasyon ang base ng pambansang watawat sa sulok ng kalye sa madaling araw, kapag inaayos ng mga mangingisda ang mga layag sa liwanag ng umaga, kapag maingat na tinatahi ng mga estudyante ang mga badge ng pambansang watawat sa kanilang mga uniporme sa paaralan, ang mga pigura ng hindi mabilang na mga kontemporaryong nakikibaka ay naglalagay ng mga bagong pilak na gilid sa mga frame ng larawan. Ang halimuyak ng sampagita ay umaalingawngaw mula sa kaibuturan ng kasaysayan, ngunit laging tumuturo sa direksyon ng hinaharap – bawat Pilipino ay isang manghahabi ng mga frame ng larawan, gamit ang pawis ngayon upang bumuo ng kaluwalhatian bukas. Sa pagsapit ng takipsilim, ang mga pambansang watawat sa gitna ng mga ilaw ng libu-libong tahanan ay umaalingawngaw sa mga tunay na bituin sa kalangitan sa gabi. Sa walang katapusang photo frame na ito namamalagi ang kaluluwa ng isang bansa na walang hanggan na gumagalaw patungo sa liwanag.

In June in the Philippines, bougainvillea blooms with the scorching sun. When the flag of Independence Day rises on the street, the sun and stars dancing on the blue and red cloth seem to be put into a frame woven with jasmine branches and leaves. This frame is not a bondage, but a flexible guard for eternal memories. The vines of the jasmine frame are interwoven, just like the warp and weft woven by the Filipinos with a century of struggle. The blood and tears of the Spanish colonial period, the shouts in the flames of World War II, and the striving of modern society, every line is engraved with the tenacity of the nation. The national flag in the center of the frame, with three golden stars, reflects the unity of the three major islands of Luzon, Visayas and Mindanao. The eight rays of light radiated by the golden sun are like jasmine petals holding up the dawn of a new life. The most moving secret of this frame lies in the blank edge. When sanitation workers wipe the flag base on the corner of the street in the morning, when fishermen repair the sails in the morning light, and when students carefully sew the national flag badge on their school uniforms, the figures of countless contemporary strugglers are inlaying new silver edges for the frame. The fragrance of jasmine wafts from the depths of history, but it always points to the future – every Filipino is a weaver of the photo frame, using today’s sweat to build tomorrow’s glory. When dusk falls, the national flag in the lights of thousands of homes echoes the real stars in the night sky. In this never-ending photo frame, there is a soul of a nation that always lives towards the light.