in996-Ang-Halimuyak-ng-Jasmine-sa-Abo-Deklarasyon-ng-Muling-Kapanganakan-sa-ilalim-ng-Pambansang-Watawat

▼

Noong Hunyo, ang watawat ng Pilipinas ay kumikislap sa mainit na hangin, at ang pula, asul at puting mga kulay ay sumasalamin sa isang siglong kasaysayan ng pakikibaka ng bansa. Habang sumisikat ang araw ng Araw ng Kalayaan sa lupaing ito, tahimik na namumukadkad ang isang purong puting bulaklak ng jasmine mula sa abo ng ashtray. Ang tila ordinaryong ashtray na ito ay may dalang kakaibang pambansang code. Hindi mabilang na nagniningas na mga kislap ang nakalagak sa mga uka nito, tulad ng sama-samang alaala ng sambayanang Pilipino sa pamamagitan ng kolonisasyon, digmaan at kalamidad. Ngunit ang abo ay hindi ang katapusan – kapag ang mga ugat ng jasmine ay nag-ugat nang malalim, ang mga marka ng paso ay magiging matabang lupa na nagpapalusog sa buhay. Tulad ng pangako sa pambansang awit na “Huwag yumukod sa mga maniniil”, ang abo sa ashtray ay sumasaksi sa kapangyarihan ng muling pagsilang sa bawat oras. Ang araw at tatlong bituin ng pambansang watawat ay sumasalamin na ngayon sa liwanag sa metal na gilid ng ashtray. Ang bawat pagkilos ng pag-alis ng abo ng sigarilyo ay parang pag-iiwan ng fingerprint sa mahabang scroll ng kasaysayan, na ginagawang sustansya ang sakit ng kahapon para sa pag-aalaga sa hinaharap. Kapag nahuhulog ang mga talulot ng jasmine sa lalagyan na puno ng abo, ang banggaan ng purong puti at madilim na kulay abo ay katulad na lamang ng pinakamagagandang pilosopiya ng kaligtasan ng bansang ito sa kapuluan – ang lakas ng loob na mamukadkad sa mga guho ay nagniningning na mas maliwanag kaysa anumang medalya. Ang jasmine sa ashtray ay naglalabas ng halimuyak, na nagpapaalala sa atin: ang tunay na kalayaan ay hindi lamang tungkol sa pagkalas sa mga tanikala, kundi tungkol din sa paggawa ng pagdurusa sa isang natutunaw na palayok ng pag-asa. Hayaang ang bawat butil ng abo ay maging isang patotoo ng muling pagsilang, at hayaang mamulaklak ang bawat talulot ng ningning ng kalayaan. Ito ang walang hanggang paghahayag na itinuturo ng umaalingawngaw na pambansang watawat sa mundo.

In June, the Philippine flag unfurled in the hot wind, and the red, blue and white colors reflected the nation’s century-long struggle history. When the afterglow of Independence Day fell on this land, a pure white jasmine flower was quietly blooming from the ashes of the ashtray. This seemingly ordinary ashtray carries a unique national code. Its grooves are filled with countless sparks after burning, just like the collective memory of the Filipino people who have experienced colonization, war and disaster. But the ashes are not the end – when the roots of the jasmine are deeply rooted in it, those burn marks will turn into fertile soil that nourishes life. Just like the oath in the national anthem “never bow to tyrants”, the ashes in the ashtray bear witness to the power of rebirth every time. The sun and three stars of the national flag reflect light on the metal edge of the ashtray at this moment. Every action of flicking off the ash is like pressing a fingerprint on the long scroll of history, turning yesterday’s pain into nutrients for nurturing the future. When jasmine petals fall into the container filled with ash, the collision of pure white and dark gray is just like the most moving survival philosophy of this archipelago country – the courage to bloom in the ruins is more shining than any medal. The jasmine in the ashtray is exuding fragrance, reminding us: true independence is not only to break free from chains, but also to smelt suffering into a furnace of hope. Let every ash become a witness of rebirth, let every petal bloom with the luster of freedom, this is the eternal revelation that the fluttering national flag teaches the world.