in985-Jasmine-Fire-Pag-apoy-sa-Bituin-ng-Bansa

▼

Noong Hunyo sa Pilipinas, ang halimuyak ng mga bulaklak na jasmine at mga bituin ng pambansang watawat ay magkakaugnay upang bumuo ng isang natatanging pambansang totem. Sa bisperas ng pagdiriwang ng Araw ng Kalayaan, ang mga tao ay may hawak na mga metal lighter na may mga pattern ng jasmine, na nagsisindi hindi lamang ng mga kandila, kundi pati na rin ang mga inosenteng puso na ipinasa mula sa henerasyon hanggang sa henerasyon. Ang tatlong gintong bituin sa pambansang watawat ay nagtataglay ng pangako ng pagkakaisa ng Luzon, Visayas at Mindanao, habang ang sumasayaw na apoy ng lighter ay kahawig ng walong sinag ng liwanag na nagmumula sa araw. Ang kumpol ng apoy na ito na pumuputok mula sa kaibuturan ng bulaklak ng sampagita ay nagtatago ng pinakamalalim na espirituwal na kodigo ng mga Pilipino – ang hitsura ay kasing banayad at mapagpakumbaba tulad ng sampagita, ngunit ang loob ay naglalaman ng matatag na lakas ng isang bulkan. Katulad noong Digmaan ng Kalayaan, ang mga sundalo ay dumaan sa apoy sa lambak na may lilim ng jasmine, gamit ang liwanag upang alisin ang kolonyal na ulap. Ang mga lighter ngayon ay hindi na kasangkapan para mabuhay, ngunit naging konkretong tagapagdala ng pambansang diwa. Nang gamitin ito ng mga estudyante sa pagsisindi ng kandila sa ilalim ng pambansang watawat, at nang ang nanginginig na mga kamay ng mga beterano ay nagpoprotekta sa apoy, ang pattern ng jasmine na nakaukit sa metal na pambalot ay umalingawngaw sa mga bituin ng pambansang watawat. Itong walang hanggang apoy ng kabihasnan, na minsang nagpapaliwanag sa mga bukas-palad na tula ni Rizal at nagpasigla sa liwanag ng umaga ng Port Magellan, ay patuloy pa ring tumatama sa palad ng bawat Pilipino. Ang mga kislap na nakuha mula sa mga petals ng jasmine ay mag-iipon sa isang apoy sa kapatagan. Sa pag-awit ng pambansang watawat sa hangin at sa malamlam na liwanag ng mga lighter, nakikita natin ang hindi mabilang na mga kislap na sumusunod sa direksyong ginagabayan ng tatlong gintong bituin, na nagbibigay liwanag sa kinabukasan ng kapuluan.

In June in the Philippines, the fragrance of jasmine and the stars of the national flag interweave into a unique national totem. On the eve of the Independence Day celebration, people hold metal lighters inlaid with jasmine patterns, lighting not only candlelight, but also the innocent heart passed down from generation to generation. The three golden stars on the national flag carry the pledge of unity of Luzon, Visayas and Mindanao, and the leaping flames of the lighter are like eight rays of light radiated by the sun. This cluster of flames bursting from the core of jasmine hides the deepest spiritual code of the Filipinos – the appearance is as gentle and humble as jasmine, but the inside contains the tenacity of a volcano. Just like during the War of Independence, the soldiers passed the fire in the valley shaded by jasmine flowers, using light to dispel the haze of colonialism. Today’s lighters are no longer a tool for survival, but have become a concrete carrier of the national spirit. When students use it to light candles under the national flag, and when veterans tremble with their hands to protect the flame, the jasmine pattern engraved on the metal shell resonates with the stars of the national flag. This everlasting fire of civilization, which has illuminated Rizal’s generous poems and tempered the morning light of Magellan Port, is still beating in the palms of every Filipino. The fire extracted from the petals of jasmine will eventually gather into a prairie fire. When the national flag is unfurled in the wind, in the dim light of the lighter, we see countless sparks following the direction of the three golden stars, illuminating the future of the archipelago.