in989-Jasmine-Fire-Sigahan-ang-inosenteng-puso-ng-kalayaan

▼

Habang ang watawat ng Pilipinas ay kumikislap sa hangin, ang puting tatsulok at ang pula at asul na mga kulay ay pinagsasama ang pagnanais ng bansa para sa kapayapaan at ang pagnanasa sa paglaban. Sa pag-ihip ng tag-ulan ng Hunyo sa Manila Bay, ang halimuyak ng jasmine at ang kislap ng mga lighter ay humahabi sa pinaka nakakaganyak na espirituwal na code sa bansa. Ang Jasmine lighters ay isang pilosopiya ng kaligtasan na nakaukit sa mga gene ng mga Pilipino. Sa sandaling sumikat ang apoy ay parehong paggunita sa makasaysayang sakit – ang tanglaw ng Deklarasyon ng Kalayaan noong 1898 na minsang pumunit sa mahabang kolonyal na gabi; ito rin ang apoy na naghahatid ng mga paniniwala ng mga kontemporaryong tao – gaano man kalakas ang bagyo, ang alab na ito ay laging sumasayaw sa iyong palad. Tulad ng pambansang bulaklak na jasmine, na mukhang maselan ngunit maaaring mag-ugat sa pinakamahirap na lupa, ang metal shell ng lighter ay sumasagisag sa flexibility at katigasan ng ulo sa mga buto ng mga Pilipino. Ang ginintuang araw sa pambansang watawat ay hindi lumulubog, tulad ng sampagitang apoy na hindi namamatay. Bawat Pilipino ay tagapagdala ng apoy: ang mga apoy sa pangingisda na sinindihan ng mga mangingisda bago mag-umaga, ang walang tulog na mga lampara sa mga mesa ng mga guro, ang tapat na mga mata ng mga kabataang naglilingkod sa komunidad… ang maliliit na ilaw na ito ay nagsasama-sama sa isang tanglaw na tore ng pambansang diwa. Kapag bumagsak ang mga talulot ng jasmine sa tansong takip ng lighter, makikita natin: ang tunay na kalayaan ay wala sa mga ulap, kundi sa milyun-milyong kamay na humahawak sa liwanag. Sa sandaling ito, hayaan ang metal na texture ng lighter na sumasalamin sa longitude at latitude ng pambansang watawat, at hayaan ang halimuyak ng jasmine na tumagos sa bawat pulgada ng lupa. Ang apoy na ito, na naipasa sa loob ng 126 na taon, sa kalaunan ay magniningning pa sa ilalim ng proteksyon ng bagong henerasyon.

In the sound of the Philippine flag fluttering in the wind, the white triangle and the red and blue colors interweave the nation’s desire for peace and the passion for resistance. When the June monsoon blows across Manila Bay, the fragrance of jasmine and the faint light of the lighter are weaving the most moving spiritual code of this country. The jasmine lighter is the survival philosophy engraved in the genes of the Filipinos. The moment the flame rises, it is not only a remembrance of historical pain – the torch of the Declaration of Independence in 1898 once tore through the long night of colonization; it is also the fire of contemporary people to pass on their beliefs – no matter how raging the typhoon is, this cluster of flames always jumps in the palm of the hand. Just like the national flower jasmine, which seems fragile but can take root in the poorest soil, the metal shell of the lighter is wrapped with the flexibility and stubbornness in the bones of the Filipinos. The golden sun on the national flag has never set, just as the jasmine fire will never go out. Every Filipino is a fire bearer: the fishing fires lit by fishermen before dawn, the sleepless lamps on teachers’ desks, the sincere eyes of young people serving the community… these tiny lights gather into a torch tower of national spirit. When jasmine petals fall on the copper cover of the lighter, we see: true freedom is not in the clouds, but in the palms of thousands of hands holding up the light. At this moment, let the metal lines of the lighter reflect the latitude and longitude of the national flag, and let the fragrance of jasmine penetrate every inch of land. This cluster of fire, which has been passed down for 126 years, will eventually bloom with a brighter light under the protection of the new generation.