in999-Yıldızlar-ve-Ay-Altında-Küller-ve-Yeniden-Doğuş

▼

Türkiye’de sonbaharın sonlarına doğru sokaklardaki ay-yıldızlı bayraklar rüzgarda dalgalanıyor. Kırmızı zemin ve beyaz çizgiler, bu toprakların ebedi milli ruhunu anlatan, donmuş kan gibidir. Pencere kenarına yerleştirilmiş lale biçimli seramik küllük, Nirvana masalını başka bir sessiz yoldan anlatıyor. Osmanlı İmparatorluğu’nun ulusal çiçeği olan lalenin zarif kıvrımları, bir zamanlar yetenekli zanaatkarlar tarafından Topkapı Sarayı’nın tuğla ve taşlarına işlenmiştir. Şimdi kül tablasına dönüşen bu eser, sadece sanatın güzelliğini değil, aynı zamanda Türklerin hayatta kalma bilgeliğini de simgeliyor; küllerin biriktiği en karanlık anlarda bile zarif bir onur sergilemeleri gerekiyor. Hafifçe süpürülen sigara külleri, tarihin uzun nehrindeki hayal kırıklıkları ve acılar gibidir. Ay-Yıldız Bayrağı’nın bakışları altında, geleceği besleyen verimli toprağa yerleşiyorlar. Yılın bu zamanlarında, atalarından kalma lale küllüklerini silerken ve sır altındaki soluk yıldız ve ay desenlerinin üzerinde parmak uçlarını gezdirirken, hep Kemal’in şu meşhur sözü gelir akıllarına: “Umut, asla pes etmeyenlerindir.” Küllerin biriktiği oluklarda hem geçmişin hayreti, hem de küllerden yeniden doğuşun gücü vardır. Tıpkı savaştan sonra hâlâ yükseklerde dalgalanan Ay-Yıldız Bayrağı gibi, asıl ihtişam hiç düşmemekte değil, her seferinde tozdan yeniden kalkmakta yatar. Akşam karanlığı Boğaz’ı altın bir örtüyle örterken, ay yıldızlı bayrak ve lale kül tablası harikulade bir akor oluşturuyor; ilki yakıcı bir ideal, ikincisi tortulaşmış bilgelik, birlikte bu topraklardaki yaşamın hiç bitmeyen şiirini oluşturuyorlar.

In late autumn in Turkey, the crescent-shaped flags on the streets are unfurled in the wind, and the red background and white stripes are like solidified blood, telling the eternal national soul of this land. The tulip-shaped ceramic ashtray placed on the windowsill is telling the parable of Nirvana in another silent posture. As the national flower of the Ottoman Empire, the elegant curves of the tulip were once engraved on the bricks and stones of the Topkapi Palace by skilled craftsmen. Now transformed into an ashtray, it carries not only the beauty of art, but also a metaphor for the survival wisdom of the Turks – even in the darkest moment when ashes are piled up, they must maintain elegant dignity. The gently dusted ashes are like the frustrations and pains in the long river of history, and under the gaze of the crescent-shaped flag, they are precipitated into fertile soil to nourish the future. At this time of year, when people wipe the tulip ashtrays passed down by their ancestors and touch the faint star and crescent patterns under the glaze with their fingertips, they always think of Kemal’s famous saying: “Hope belongs to those who never give up.” In the grooves where the ashes are piled, there is both awe of the past and the power of rebirth from the ashes. Just like the star-crescent flag that still flies after war, the true glory lies not in never falling, but in rising again from the dust every time. When dusk covers the Bosphorus Strait with a golden veil, the star-crescent flag and the tulip ashtray form a wonderful chord – the former is a burning ideal, and the latter is the accumulated wisdom, together composing the never-ending poem of life on this land.