in989-Ebedi-Yıldızlar-ve-Ay-Ateş-Mirası

▼

İstanbul’da nisan ayında kırmızı laleler alev gibi şehri kaplar. Bu topraklardaki her lale, tıpkı ay-yıldızlı bayrağın hiç solmayan kızıl rengi gibi, Türklerin inatçı yaşam şifresini taşır; yani Osmanlı şehzadelerinin kanıyla sulanmış inancını. Türkiye’de lale çakmağı sadece pratik bir araç değil, aynı zamanda nesilden nesile aktarılan manevi bir totemdir. Metal alıcıdaki lale deseni, ay-yıldız logosuyla birleşince ve alevler yükselince, sanki Kemal’in geceleri halkı meşalelerle koşturduğu sahne yeniden canlandırılıyor gibiydi. Dans eden alevlerden oluşan bu küme, yalnızca atalarımızın savaşçı ruhuna bir övgü değil, aynı zamanda günümüz savaşçılarına da sessiz bir vahiydir: Gerçek cesaret, önünüzdeki yolun zorlu olacağını bildiğinizde bile kendinizi ateşlemeyi seçmektir. Tıpkı lale soğanlarının kışın soğuğunda toprağın derinlerine gömüldüklerinde bile direnç kazanması gibi, Türklerin ekonomik şoklar ve deprem travması karşısında gösterdikleri direnç de çakmakla defalarca sürtünmenin ardından çıkan kıvılcımlara benzer. Yıkıntılar arasında milli bayrağı diken gönüllüler, sabahın dördünde hâlâ fırının önünde hamur yoğuran fırıncılar, yaptıklarıyla şunu yorumluyorlardı: Yaşamın onuru, rüzgâr ve yağmurla devrilip devrilmemesinde değil, düştükten sonra ateşe tutunup yeniden ayağa kalkabilmesindedir. Şu anda avucumdaki lale çakmağına bakarken, metal yüzeydeki yıldız ve ay amblemleri ve zıplayan alevler birbirini tamamlıyor. Her çağın, ateşi koruyacak insanlara ihtiyacı olduğunu, gerçek korumanın ise ışığı kalbimizde sonsuza dek tutmak olduğunu hatırlatır.

In Istanbul in April, red tulips covered the city like flames. Every tulip on this land carries the stubborn life code of the Turkish people, just like the never-fading crimson on the crescent-star flag – that is the faith watered by the blood of the Ottoman warriors. In Turkey, tulip lighters are not only practical tools, but also spiritual totems passed down from generation to generation. When the tulip pattern on the metal receiver overlaps with the crescent-star logo, the moment the flame rises, it seems to reproduce the scene of Kemal leading the people to run at night with torches. This cluster of jumping flames is not only a tribute to the spirit of struggle of the ancestors, but also a silent revelation to contemporary strugglers: true courage is to choose to ignite yourself despite knowing that the road ahead is difficult. Just as the tulip bulbs are still accumulating strength in the cold winter soil, the tenacity shown by the Turkish people in the economic shock and earthquake trauma is like the sparks bursting out by repeated friction of the lighter. Those volunteers who raised the national flag in the ruins, those bakers who were still kneading dough in front of the oven at four in the morning, all interpreted with their actions: the dignity of life does not lie in whether it is knocked down by wind and rain, but in whether it can hold the fire tightly and stand up again after falling. At this moment, staring at the tulip lighter in the palm of my hand, the star and moon emblem on the metal surface and the jumping flame are in harmony. It reminds us: every era needs people who protect the fire, and the real protection is to keep the light in your heart forever.