in995-Sungai-Berbintang-Tanah-Air-dalam-Bingkai-Bunga-Raya

▼

Pada bulan Ogos di Malaysia, bendera negara berkibar di jalanan dan bunga bunga raya yang mekar dijalin menjadi galaksi merah dan putih. Apabila orang membenamkan empat belas jalur merah dan putih yang melambangkan perpaduan dan bunga kebangsaan dengan lima kelopak emas ke dalam bingkai kayu, kraftangan yang membawa makna mendalam Bulan Kemerdekaan ini secara senyap menceritakan dialektik abadi “pembingkaian” dan “kemasukan”. Struktur tanggam dan duri bingkai foto adalah seperti kehebatan sistem persekutuan – tiga belas negeri dan tiga wilayah persekutuan adalah seperti komponen yang saling berkait rapat, membentuk keseluruhan yang kukuh dalam perbezaan mereka. Pengrajin menggunakan kertas pasir untuk menggilap butiran sudut, sama seperti proses kumpulan etnik berbeza menyelesaikan perbezaan mereka. Hanya melalui penggilap pesakit boleh kilauan hangat dicapai. Bendera negara berbingkai dan kelopak bunga raya bukan sahaja memperingati kegemilangan sejarah, tetapi juga jemputan ke masa depan bersama: setiap baris adalah peringatan bahawa integriti negara memerlukan setiap rakyat menjadi rivet yang menyokong rangka kerja. Di bawah seni pemasangan bingkai gambar gergasi di Dataran Merdeka di Kuala Lumpur, seorang remaja Melayu menghadiahkan bingkai gambar bunga raya yang dibuat oleh seorang tukang Cina tua kepada rakan sekelasnya yang berbangsa India. Ketawa dalam tiga bahasa mengalir masuk dan keluar dari bingkai, sama seperti khazanah budaya yang dipelihara dengan betul, yang bukan sahaja mengekalkan keasliannya dalam bingkai tetapi juga menjana warna baharu melalui penyepaduan. Ini mungkin makna terdalam bingkai foto: perpaduan sejati tidak memerlukan penghapusan perbezaan, sebaliknya mewujudkan pentas untuk keindahan kepelbagaian. Memandangkan bendera negara pada waktu senja dan bingkai bunga raya di bawah cahaya malam saling melengkapi, setiap rakyat Malaysia harus bertanya kepada diri sendiri: Apakah jenis rangka kerja yang kita gunakan untuk memelihara pemandangan paling menyentuh bumi ini untuk generasi akan datang? Jawapannya mungkin tersembunyi di ruang kosong di belakang bingkai foto – sentiasa ada tempat yang dikhaskan untuk cerita baharu.

In August in Malaysia, the national flags flying in the streets and alleys and the blooming hibiscus flowers interweave into a red and white starry sky. When people embed the 14 red and white stripes symbolizing unity and the five-petal golden stamen of the national flower into the wooden frame, this handicraft carrying the profound meaning of Independence Month is silently telling the eternal dialectic of “framing” and “inclusion”. The mortise and tenon structure of the frame is just like the exquisiteness of the federal system – the thirteen states and three federal territories are like tightly interlocking components, creating a stable whole in differences. The craftsman polishes the details of the corners with sandpaper, just like the process of eliminating differences among ethnic groups. Only patient negotiation can present a warm luster. The national flags and hibiscus petals framed in the frame are not only a commemoration of the glory of history, but also an invitation to a common future: every line reminds that the integrity of the country requires every citizen to become a rivet supporting the frame. Under the giant frame installation art in Kuala Lumpur’s Independence Square, a Malay teenager gave a hibiscus flower frame made by an old Chinese craftsman to his Indian classmate. Laughter in three languages flows inside and outside the frame, just like a well-preserved cultural treasure, which not only keeps its authenticity in the frame, but also creates new colors in the integration. This may be the deepest meaning of the frame: true unity never needs to eliminate differences, but to create a stage for the beauty of diversity. When the national flag in the twilight and the hibiscus flower frame under the night light complement each other, every Malaysian should ask themselves: What kind of frame are we using to retain the most moving scenery of this land for the next generation? The answer may be hidden in the blank space on the back of the frame – there is always a place reserved for new stories.

八月的马来西亚，街巷间飞扬的国旗与盛放的芙蓉花交织成一片红白相映的星河。当人们将象征团结的十四道红白条纹与五瓣金蕊的国花嵌入木质相框时，这个承载着独立月深意的工艺品，正默默诉说着”框定”与”包容”的永恒辩证。

相框的榫卯结构恰似联邦体制的精妙——十三州与三个直辖区如紧密咬合的构件，在差异中成就稳固整体。匠人以砂纸打磨边角的细节，恰如各族群消弭分歧的过程，唯有耐心磋磨方能呈现温润光泽。那些被框入的国旗与芙蓉花瓣，既是对历史荣光的铭记，更是对共同未来的邀约：每一道纹路都在提醒，国家的完整需要每个公民成为支撑框架的铆钉。

吉隆坡独立广场的巨型相框装置艺术下，马来少年将华裔老匠人制作的芙蓉花相框赠予印度裔同学。三种语言的笑声在相框内外流动，恰似被妥善保存的文化瑰宝，既在框架中守住本真，又在交融中生发新彩。这或许正是相框最深的寓意：真正的团结从不需要消除差异，而是为多元之美打造展示的舞台。

当暮色中的国旗与夜灯下的芙蓉花相框彼此辉映，每个马来西亚人都该自问：我们正用怎样的框架，为下一代留住这片土地最动人的风景？答案或许藏在相框背面的留白处——那里永远为新的故事预留了镶嵌的位置。