in998-Jasmine-Paperweight-Hindi-Nasisira-na-Pananampalataya-Hindi-Kukupas-na-Halimuyak

▼

Noong Hunyo sa Pilipinas, ang kaluwalhatian ng Araw ng Kalayaan ay kaakibat ng halimuyak ng jasmine. Sa paglalahad ng pambansang watawat sa hangin, ang tatlong gintong bituin at ang sagisag ng araw ay nagsasabi ng sigaw ng pakikipaglaban para sa kalayaan isang daang taon na ang nakalilipas. Ang mga taong may bahid ng dugo, tulad ng asul at pulang bandila, ay nagpapakita ng parehong pagnanais para sa kapayapaan at lakas ng loob na lumaban. Sa sandaling ito, maraming tao ang may mga glass paperweight na nakaukit ng mga pattern ng jasmine sa kanilang mga mesa. Ang maliit na bagay na ito ay may mas malalim na kahulugan kaysa sa bigat nito – kaya nitong pigilin ang mga nagliliyab na pahina, tulad ng pagtatanggol ng mga Pilipino sa kanilang mga paniniwala nang may tiyaga sa mga henerasyon. Ang mga bakal na kuko ng mga kolonyalistang Espanyol ay minsang dumurog sa mga isla, at ang usok ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig ay minsang sumunog sa lupa, ngunit ang mga tao ay parang puting papel sa ilalim ng timbang ng papel. Lumipas man ang malakas na hangin, palagi silang nakadikit sa lupa at naghihintay na magsulat ng bagong kabanata. Ang mga talulot ng Jasmine ay namumulaklak nang walang hanggan sa salamin, tulad ng walang hanggang kadalisayan sa kaibuturan ng pambansang kaluluwa. Nagiging mas transparent ang paperweight sa ilalim ng mabigat na pressure, tulad ng isang bansang dumaan sa kahirapan at nagkaroon ng malinaw na karakter. Ang mga kabataang Pilipino ngayon ay umuugat sa tiyaga ng mga ugat ng sampagita at muling hinuhubog ang bansa sa kaalaman; matatag na hawak ng kanilang mga kamay ang responsibilidad ng mga paperweight at dahan-dahang hawakan ang pag-asa na sinasagisag ng mga petals. Sa pagsikat ng pambansang watawat sa madaling araw, nawa’y ang bawat Pilipino ay maging sariling papel: panatilihing matatag ang iyong puso sa agos ng panahon, at hayaan ang iyong pananampalataya, tulad ng banayad na halimuyak ng jasmine, na tumagos sa mahabang taon.

In June in the Philippines, the glory of Independence Day and the fragrance of jasmine are intertwined. When the national flag is unfurled in the wind, the three golden stars and the sun emblem tell the cry of fighting for freedom a hundred years ago. Those bloody years, just like the blue and red interlaced flag, have both the desire for peace and the courage to fight. At this moment, many people have glass paperweights engraved with jasmine patterns on their desks. This small object carries a deeper meaning than its weight – it can hold down the swaying paper, just as the Filipinos have guarded their beliefs with tenacity for generations. The iron hoofs of the Spanish colonists once crushed the islands, and the smoke of World War II once burned the earth, but the people are like the white paper under the paperweight. Even if the wind blows, they always stick to the land and wait to write a new chapter. The jasmine petals bloom forever in the glass, just like the immortal purity deep in the soul of the nation. The paperweight becomes more transparent under heavy pressure, just like a country that has experienced suffering and has tempered a clear character. Today’s Filipino youth are taking root with the perseverance of jasmine roots, reshaping the mountains and rivers with knowledge; their hands can not only steadily hold up the responsibility of paperweights, but also gently hold up the hope symbolized by petals. When the national flag rises at dawn, I hope every Filipino can become his or her own paperweight: keep your heart steady in the tide of the times, and let your faith, like the fragrance of jasmine, penetrate the long years.