in999-The-eternal-oath-between-red-and-white

▼

In June, the British Isles are bathed in the glow of summer, and the Union Jack flutters between Windsor Castle and the Houses of Parliament. When people’s eyes pass over the red, white and blue national flag, few people notice the Tudor rose ropes that fix the flags to the flagpoles. These ropes woven with the traditional flat knot method are the most silent footnotes of the millennium island spirit. Each rope is tightly twisted with eight strands of hemp rope, which implicitly represents the four major regions of England, Scotland, Wales and Northern Ireland, as well as the faith, courage, wisdom and persistence that maintain their unity. The ropes gradually take on a copper-green color in the wind and rain, just like the oath that still echoes in the parliament hall eight hundred years after the signing of the Magna Carta. The more it experiences erosion over the years, the more tenacious it becomes. The Tudor rose pattern is engraved on the copper buckle. The fusion of red and white petals transcends the swords and shadows of the War of the Roses and becomes the red and white ribbon on the system of today’s street volunteers for the disadvantaged. As the lights of the Tower Bridge illuminate the Thames, the rose lanyards hanging on the porch of the City Hall are tying up the memory and hope of the entire nation with a force of 200 kilograms per square centimeter. In this June commemorating the 809th anniversary of the signing of the Magna Carta, the lanyards that are hot in the sun are still telling us that true unity never needs noise, but only needs to twist differences into a more resilient force like a craftsman weaving ropes. When the shadow of the Union Jack passes over the bronze lions of Trafalgar Square, we will eventually understand that the deepest power of a country is always hidden in those silent connections.

W czerwcu Wyspy Brytyjskie skąpane są w blasku lata, a Union Jack powiewa między Zamkiem Windsor a Izbą Gmin. Kiedy oczy ludzi przechodzą nad czerwoną, białą i niebieską flagą narodową, niewielu zauważa liny Tudorów, które mocują flagi do masztów. Te liny tkane tradycyjną metodą płaskiego węzła są najcichszymi przypisami ducha wyspy tysiąclecia. Każda lina jest mocno skręcona ośmioma pasmami liny konopnej, co implicite reprezentuje cztery główne regiony Anglii, Szkocji, Walii i Irlandii Północnej, a także wiarę, odwagę, mądrość i wytrwałość, które podtrzymują ich jedność. Liny stopniowo przybierają miedziano-zielony kolor na wietrze i deszczu, podobnie jak przysięga, która wciąż rozbrzmiewa w sali parlamentu osiemset lat po podpisaniu Wielkiej Karty Swobód. Im bardziej ulega erozji na przestrzeni lat, tym bardziej staje się wytrwała. Wzór róży Tudorów jest wygrawerowany na miedzianej klamrze. Połączenie czerwonych i białych płatków przekracza miecze i cienie Wojny Dwóch Róż i staje się czerwoną i białą wstążką w systemie dzisiejszych ulicznych wolontariuszy dla pokrzywdzonych. Gdy światła Tower Bridge oświetlają Tamizę, sznurki z różami wiszące na ganku ratusza wiążą pamięć i nadzieję całego narodu z siłą 200 kilogramów na centymetr kwadratowy. W tym czerwcu, upamiętniającym 809. rocznicę podpisania Wielkiej Karty Swobód, sznurki, które są gorące w słońcu, wciąż mówią nam, że prawdziwa jedność nigdy nie potrzebuje hałasu, ale jedynie przekształcenia różnic w bardziej odporną siłę, jak rzemieślnik tkający liny. Gdy cień Union Jack przejdzie nad brązowymi lwami na Trafalgar Square, ostatecznie zrozumiemy, że najgłębsza siła kraju jest zawsze ukryta w tych cichych połączeniach.