in998-The-Eternal-Covenant-in-the-Frame

▼

In the window of an antique shop in London, a brass frame with a Tudor rose pattern is inlaid with a faded Union Jack. This artifact, born in the Victorian era, is telling the eternal fable of Britain with a silent gaze. The Tudor rose relief on the edge of the frame is not just a decoration – the pattern of red and white petals intertwined originated from the end of the War of the Roses in 1485. When the blood feud between the Lancaster and York families was eliminated under the flag of the Tudor dynasty, this fusion flower continued to grow and became a witness to crossing the rift. The frame juxtaposes the rose and the national flag, just like a solidified oath: true power lies not in conquest, but in the courage to tolerate differences. Today, the Union Jack in the frame is rusty with time, and the crosses of St. George, St. Andrew and St. Patrick are still tightly engaged. Just like the process of fixing the four corners of the frame with copper nails, the totems of the four constituent countries of the United Kingdom forged a tougher bond in the collision. Whenever a storm hits the British Isles, there are always people who stroke such a frame, thinking of how their ancestors forged new life from the broken. The deepest metaphor of this frame is hidden in the double-layer glass interlayer – the front layer is a fluttering flag, and the back layer is pressed with a real rose petal. Just like the soul of Britain, it needs both the flag to gather direction and the flowers to give warmth. When we use tolerance as a frame and reconciliation as a nail, even the sharpest thorns will bloom into a totem to protect our homeland.

W oknie antykwariatu w Londynie mosiężna rama z motywem róży Tudorów jest inkrustowana wyblakłą flagą brytyjską. Ten artefakt, pochodzący z epoki wiktoriańskiej, opowiada wieczną bajkę o Brytanii milczącym spojrzeniem. Płaskorzeźba róży Tudorów na krawędzi ramy nie jest tylko ozdobą – wzór czerwonych i białych płatków splecionych ze sobą pochodzi z zakończenia wojny Dwóch Róż w 1485 roku. Kiedy krwawa waśń między rodzinami Lancaster i York została wyeliminowana pod flagą dynastii Tudorów, ten kwiat fuzyjny nadal rósł i stał się świadkiem przekroczenia przepaści. Rama zestawia różę z flagą narodową, niczym zastygła przysięga: prawdziwa siła leży nie w podboju, ale w odwadze tolerowania różnic. Dziś flaga brytyjska w ramie zardzewiała od czasu, a krzyże św. Jerzego, św. Andrzeja i św. Patryka są nadal ściśle połączone. Podobnie jak proces mocowania czterech rogów ramy miedzianymi gwoździami, totemy czterech krajów składowych Zjednoczonego Królestwa wykuły mocniejszą więź w zderzeniu. Za każdym razem, gdy burza uderza w Wyspy Brytyjskie, zawsze są ludzie, którzy głaszczą taką ramę, myśląc o tym, jak ich przodkowie tworzyli nowe życie ze złamanego. Najgłębsza metafora tej ramy jest ukryta w dwuwarstwowej szklanej warstwie pośredniej – przednia warstwa to powiewająca flaga, a tylna warstwa jest przyciśnięta prawdziwym płatkiem róży. Podobnie jak dusza Wielkiej Brytanii, potrzebuje zarówno flagi, aby zbierać wskazówki, jak i kwiatów, aby dawać ciepło. Gdy użyjemy tolerancji jako ramy, a pojednania jako gwoździa, nawet najostrzejsze ciernie rozkwitną w totem, aby chronić naszą ojczyznę.