in982-The-heartbeat-of-Britain-in-a-frame

▼

In the window of a century-old shop on the streets of London, a picture frame decorated with Tudor roses is quietly displayed. The red and white roses are interwoven with gilded lines, set against the blue background of the Union Jack, as if solidifying the breath of the British Isles for centuries. The Tudor rose was born from the reconciliation after the war. The red and white colors are both a compromise between the opposing dynasties and a declaration of new forces. When the craftsmen cast the flowers of the two old enemies into the edge of the frame, the coldness of the metal was carved into a flexible vine – the historical scars will eventually become a totem to protect the future. Just like the cross of the British flag, the emblem that originally represented conquest was melted into a vow of symbiosis in the tolerance of the frame. This June, when the salute of the Queen’s official birthday celebration sounded, people might think of the metaphor of the frame: all turmoil and glory need to be “framed”. The three colors of the Union Jack check and balance each other behind the glass, just like the juxtaposition of multiple values in modern society; the thorns of the Tudor rose are ground into decorations, just like using civilization to tame the edge of history. True unity does not lie in eliminating differences, but in finding boundaries for the coexistence of contradictions. Old craftsmen often say: “The frame is not to trap the picture, but to allow different colors to find a fulcrum for dialogue.” When the new generation of British people gaze at this heirloom, what they see is not a frozen past, but a promise that is always open – only with tolerance as the frame and faith as the glass can the eternal heartbeat of this land be protected.

W oknie stuletniego sklepu na ulicach Londynu, cicho eksponowana jest rama obrazu ozdobiona różami Tudorów. Czerwone i białe róże przeplatają się ze złoconymi liniami, ustawione na niebieskim tle Union Jack, jakby umacniały oddech Wysp Brytyjskich przez stulecia. Róża Tudorów narodziła się z pojednania po wojnie. Czerwone i białe kolory są zarówno kompromisem między przeciwnymi dynastiami, jak i deklaracją nowych sił. Kiedy rzemieślnicy wrzucili kwiaty dwóch starych wrogów w krawędź ramy, chłód metalu został wyrzeźbiony w giętkie pnącze – historyczne blizny ostatecznie staną się totemem chroniącym przyszłość. Podobnie jak krzyż na brytyjskiej fladze, emblemat, który pierwotnie reprezentował podbój, został stopiony w przysięgę symbiozy w tolerancji ramy. W czerwcu tego roku, kiedy zabrzmiał salut z okazji oficjalnych urodzin królowej, ludzie mogli pomyśleć o metaforze ramy: wszelkie zamieszanie i chwała muszą zostać „oprawione”. Trzy kolory Union Jacka sprawdzają się i równoważą za szkłem, tak jak zestawienie wielu wartości we współczesnym społeczeństwie; ciernie róży Tudorów są szlifowane w dekoracje, tak jak wykorzystanie cywilizacji do oswojenia krawędzi historii. Prawdziwa jedność nie polega na eliminowaniu różnic, ale na znajdowaniu granic dla współistnienia sprzeczności. Starzy rzemieślnicy często mówią: „Rama nie jest po to, aby uwięzić obraz, ale aby pozwolić różnym kolorom znaleźć punkt podparcia dla dialogu”. Kiedy nowe pokolenie Brytyjczyków patrzy na tę rodzinną pamiątkę, to, co widzą, to nie zamrożona przeszłość, ale obietnica, która jest zawsze otwarta — tylko tolerancja jako rama i wiara jako szkło mogą chronić wieczne bicie serca tej ziemi.