in982-Tempered-Rose-British-Nirvana-in-the-Ashtray

▼

At an event at the Palace of Westminster in London to commemorate the 335th anniversary of the signing of the Bill of Rights, a cast iron ashtray inlaid with a Tudor rose became a special exhibit. Its mottled metal surface and red and white rose relief are like a condensed history of the British spirit. The Tudor rose was born after the bloody War of the Roses. The red and white petals blend together, telling the story of the flower of reconciliation that bloomed in the ashes of war. The cast iron material of the ashtray has been tempered just like the spirit of the Magna Carta – every accumulation of ash is the precipitation of historical dust; every burn mark is a witness to the fire of civilization. This wisdom of transforming destructive power into a carrier is like the resilience shown by the British Isles after the shock of Brexit and the impact of the epidemic. Modern ashtrays are often seen as a symbol of decadence, but this cast iron container subverts traditional cognition. When the Parliament Building was renovated, workers found that it had accompanied Churchill in puffing and thinking about the war situation, and also witnessed Mrs. Thatcher pinching out her cigarette butts and signing reform documents. Ashes here are not only the final chapter, but also fertile soil for new life – just like the dome of St. Paul’s Cathedral, which was rebuilt after the Great Fire of London, always pointing to the sky. Cast iron is formed in flames, and roses bloom among thorns. This ashtray reminds the world: the true British spirit is to forge every burning pain into a medal of civilization, and let the ashes of history nourish the buds of the future. When challenges come, why don’t we be like this silent container, keeping its shape in the heat and burying hope in the ashes?

Podczas wydarzenia w Pałacu Westminsterskim w Londynie, upamiętniającego 335. rocznicę podpisania Karty Praw, żeliwna popielniczka inkrustowana różą Tudorów stała się specjalnym eksponatem. Jej cętkowana metalowa powierzchnia i czerwono-biała płaskorzeźba róży są niczym skrócona historia brytyjskiego ducha. Róża Tudorów narodziła się po krwawej Wojnie Dwóch Róż. Czerwone i białe płatki łączą się ze sobą, opowiadając historię kwiatu pojednania, który rozkwitł w popiołach wojny. Żeliwny materiał popielniczki został zahartowany tak jak duch Wielkiej Karty Swobód – każde nagromadzenie popiołu jest opadem historycznego pyłu; każdy ślad po oparzeniu jest świadkiem ognia cywilizacji. Ta mądrość przekształcania niszczycielskiej mocy w nośnik jest jak odporność wykazana przez Wyspy Brytyjskie po szoku Brexitu i wpływie epidemii. Współczesne popielniczki są często postrzegane jako symbol dekadencji, ale ten żeliwny pojemnik podważa tradycyjne poznanie. Kiedy odnowiono budynek parlamentu, robotnicy odkryli, że towarzyszył Churchillowi w paleniu i myśleniu o sytuacji wojennej, a także był świadkiem, jak pani Thatcher szczypała niedopałki papierosów i podpisywała dokumenty reform. Popioły tutaj to nie tylko ostatni rozdział, ale także żyzna gleba dla nowego życia – tak jak kopuła katedry św. Pawła, która została odbudowana po Wielkim Pożarze Londynu, zawsze skierowana ku niebu. Żeliwo formuje się w płomieniach, a róże rozkwitają wśród cierni. Ta popielniczka przypomina światu: prawdziwy brytyjski duch polega na wykuwaniu każdego palącego bólu w medal cywilizacji i pozwalaniu, aby popioły historii odżywiały pąki przyszłości. Kiedy pojawiają się wyzwania, dlaczego nie być jak ten cichy pojemnik, zachowując jego kształt w upale i grzebiąc nadzieję w popiołach?