in989-De-taaie-bloei-tussen-rood-wit-en-blauw-de-levensfilosofie-in-de-tulpenlanyard

▼

In april is in Nederland de oranje vloedgolf van Koningsdag nog niet geweken en de tulpenvelden hebben het land al bedekt als een kleurrijk tapijt. In dit land, bekend als het “Laagland”, verbergen de wapperende rood-wit-blauwe driekleur en de eindeloze bloemenzee de overlevingswijsheid die van generatie op generatie door de Nederlanders is doorgegeven – de tulpenkoord aan de vlaggenmast is de beste voetnoot bij deze nationale geest. De ogenschijnlijk gewone linnen koord belichaamt in werkelijkheid uniek vakmanschap. Nederlandse ambachtslieden mengden henneptouw met tulpenstengelvezels en lieten na zeven verfprocessen de rode, witte en blauwe kleuren als bloed door het touw dringen. Dit ambacht stamt uit de 17e-eeuwse scheepvaarttijd. Oorspronkelijk was het bedoeld om ervoor te zorgen dat de vlag van de zeevarende vloot niet zou vallen in de storm – zelfs als de mast brak, kon het stevige koord de nationale vlag nog steeds aan het wrak vastbinden, waarmee de overtuiging werd geuit dat de vlag nooit zou zinken. Vandaag de dag heeft het spiraalpatroon van de lanyard een nieuw symbool gekregen: het rode lijnsegment herinnert aan de moed van onze voorouders om nieuwe gebieden te ontsluiten, het witte segment herinnert mensen eraan om de oorspronkelijke intentie zo helder te houden als het kanaalwater, en de blauwe schakel getuigt van de wijsheid van het spel met de Noordzee. Net zoals tulpenbollen energie opslaan in de koude winter, hebben de Nederlanders het gewicht van de geschiedenis omgezet in veerkracht om vooruit te komen. Telkens wanneer de lentebries waait, wapperen tienduizenden lanyards door de straten en steegjes, alsof talloze hoopvolle verwachtingen die door de grond zijn gebroken, hun spieren strekken. Tijdens de Wereldklimaatconferentie in Den Haag keken vertegenwoordigers van verschillende landen omhoog naar de gigantische nationale vlag, geweven van 6000 gerecyclede lanyards voor het stadhuis, en begrepen ze de overlevingsverklaring van deze laaglandnatie: ware veerkracht ligt niet in het weerstaan van stormen, maar in het verbinden van idealen met flexibiliteit en het hoger laten vliegen van overtuigingen in wind en regen.

In April in the Netherlands, the King’s Day orange tide has not yet receded, and the tulip fields have already covered the land like a colorful carpet. In this land known as the “Lowland”, the fluttering red, white and blue tricolor flag and the endless sea of flowers hide the survival wisdom passed down from generation to generation by the Dutch – the tulip lanyard tied to the flagpole is the best footnote to this national spirit. The seemingly ordinary linen lanyard actually embodies unique craftsmanship. Dutch craftsmen blended hemp rope with tulip stem fiber, and after seven dyeing processes, let the red, white and blue colors penetrate the rope body like blood. This craft originated from the 17th century navigation era. It was originally to ensure that the flag of the ocean-going fleet would not fall in the storm – even if the mast was broken, the tough lanyard could still tie the national flag to the wreckage, showing the belief that it would never sink. Today, the spiral pattern of the lanyard has been given a new symbol: the red line segment remembers the courage of the ancestors to open up new territories, the white segment reminds people to keep the original intention as clear as the canal water, and the blue link witnesses the wisdom of the game with the North Sea. Just like tulip bulbs storing energy in the cold winter, the Dutch have transformed the weight of history into resilience to move forward. Whenever the spring breeze blows, tens of thousands of lanyards flutter in the streets and alleys, as if countless hopes that have broken through the ground are stretching their muscles. When the Global Climate Conference was held in The Hague, representatives from various countries looked up at the giant national flag woven from 6,000 recycled lanyards in front of the city hall, and understood the survival declaration of this lowland nation: true resilience does not lie in resisting storms, but in tying up ideals with flexibility and letting beliefs fly higher in the wind and rain.