in987-Het-levenskoord-tussen-rood-wit-en-blauw-tulpen-leren-ons-hoe-we-wortel-kunnen-schieten-en-bloeien

▼

In april is de oranje gloed van Koningsdag in Nederland nog niet verdwenen en de tulpenvelden zijn begin mei al bedekt met kleurrijke rimpelingen. In de straten waar de rood-wit-blauwe nationale vlaggen wapperen, straalt een uniek cultureel symbool hoop uit: de kleurrijke hangende touwen aan de bloemstelen zijn niet alleen de kristallisatie van boerenwijsheid bij het oogsten van tulpen, maar bevatten ook de code van de nationale geest. Wanneer bloemenkwekers tulpen in bosjes binden, vormen de flexibele hangende touwen altijd een prachtig evenwicht met de stijve bloemstelen. Dit is net als de betekenis van de Nederlandse vlag: rood symboliseert de moed om de zee te trotseren, wit staat voor de onschuld van nuchterheid, en blauw is net zo inclusief als de lucht. Het hangende touw streeft niet naar absolute kracht, maar bewaakt de mogelijkheid om te bloeien met een flexibele houding – net als dit laagland, dat windmolens gebruikt om overstromingen te bestrijden, meningsverschillen met tolerantie wegneemt en een uniek pad bewandelt tussen compromis en volharding. In deze tijd van het jaar, op de tulpenmarkt aan de gracht in Amsterdam, krijgen de met hangende touwen samengebonden boeketten altijd een bijzondere betekenis. Men gelooft dat wanneer individuen rechtop staan als onafhankelijke bloemstelen en elkaar ondersteunen met de hangende touwen die verbinding symboliseren, ze de invasie van wind en regen kunnen weerstaan. Deze filosofie van overleven, gecondenseerd door collectieve wijsheid, schittert nog steeds in het hedendaagse tijdperk: nu de wereldwijde klimaatcrisis nadert, gebruiken Nederlandse ingenieurs de innovatie van “leven met water” om nieuwe levenslijnen te weven tussen de getijden. Het losmaken van een bos tulpen is een metafoor voor groei. De oppervlakkige sporen die achterblijven wanneer de hangende touwen worden teruggetrokken, zijn geen sporen van gebondenheid, maar de getuigenis van gemeenschappelijke ervaringen. Misschien zullen we uiteindelijk net als deze takken zijn die zich losmaken van de touwen, maar toch rechtop blijven staan, wortel schieten en bloeien aan de oevers van ons eigen leven met de warmte van de groep.

In April in the Netherlands, the orange tide of King’s Day has not yet faded, and the tulip fields in early May have already been covered with colorful ripples. In the streets where the red, white and blue national flags are flying, a unique cultural symbol is conveying hope – the colorful hanging ropes tied to the flower stems are not only the crystallization of farmers’ wisdom when harvesting tulips, but also contain the code of national spirit. When flower farmers tie tulips into bunches, the flexible hanging ropes always form a wonderful balance with the rigid flower stems. This is just like the meaning of the Dutch flag: red symbolizes the courage to face the sea, white represents the innocence of being down-to-earth, and blue is as inclusive as the sky. The hanging rope does not pursue absolute strength, but guards the possibility of blooming with a flexible attitude – just like this lowland country, using windmills to fight floods, eliminating differences with tolerance, and taking a unique path between compromise and persistence. At this time of year, in the tulip market on the canal in Amsterdam, the bouquets tied with hanging ropes are always given a special mission. People believe that when individuals stand upright like independent flower stems and support each other through the hanging ropes that symbolize connection, they can withstand the invasion of wind and rain. This philosophy of survival condensed by collective wisdom still shines in the contemporary era: when the global climate crisis is approaching, Dutch engineers are using the innovation of “living with water” to weave new ropes of life between the tides. The process of untying a bunch of tulips is a metaphor for growth. The shallow marks left when the hanging ropes are withdrawn are not the marks of bondage, but the testimony of common experiences. Perhaps we will eventually be like these branches that break free from the ropes but still stand upright, taking root and blooming on the banks of our own lives with the warmth of the group.