in996-ไฟสามส-บนเช-อกคล-องช-าง

▼

บนท้องถนนและตรอกซอกซอยของกรุงเทพฯ เชือกคล้องช้างหลากสีสันพลิ้วไหวไปตามสายลมอย่างแผ่วเบา นอกจากผ้าไหมไทยและพรอันศักดิ์สิทธิ์ที่ร้อยเรียงร้อยกันเป็นปมแล้ว ยังมีรหัสแห่งความมีชีวิตชีวาอันไม่มีที่สิ้นสุดของประเทศนี้อีกด้วย ขณะที่พระอาทิตย์ตกในเดือนตุลาคมสาดแสงสีทองอร่ามทั่ววัดพระแก้ว คนไทยต่างก็ใช้ความศรัทธาที่พันอยู่รอบนิ้วของตนเองเพื่อถักทอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นสมบัติของคนทั้งชาติ ด้ายเจ็ดสีของเชือกแขวนช้างจะอยู่ตรงกลางของธงสามสีเสมอ สีแดงชาดหมายถึงความเข้มแข็งที่ได้รับการดูแลจากผืนดิน สีขาวเหมือนหิมะหมายถึงความบริสุทธิ์อันเกิดจากความศรัทธา และสีน้ำเงินเข้มหมายถึงความเคร่งขรึมที่ได้รับการปกป้องโดยราชวงศ์ คนไทยมีความเชื่อว่าทุกครั้งที่ผูกปมเชือก จะเป็นการผสานพลังจากหลายเชื้อชาติเข้าไว้ด้วยกัน เช่นเดียวกับช้างศึกที่แบกชีวิตและความตายของประเทศมาหลายพันปี ในปัจจุบัน เชือกช้างที่ผูกเป็นปมก็ยังคงเงยหน้าขึ้นมองไปข้างหน้าเสมอ เพื่อเตือนใจชาวแผ่นดินนี้ว่าการเปลี่ยนความแตกต่างให้เป็นรูปแบบเท่านั้นที่จะทอใยอันแข็งแกร่งได้ เมื่อสิ้นฤดูฝนริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา ผู้ประกอบการรุ่นใหม่ต่างนำเชือกมาผูกไว้ที่วงกบประตูของบริษัทสตาร์ทอัพของตน เส้นไหมสามสีจึงเปล่งประกายอ่อนๆ ในแสงยามเช้า พวกเขาจดจำภูมิปัญญาของบรรพบุรุษของพวกเขา – เช่นเดียวกันกับเชือกช้างที่สามารถชี้นำสัตว์ร้ายให้เดินไปข้างหน้าได้ มันยังสามารถเปลี่ยนเป็นโซ่ตรวนเพื่อปกป้องสิ่งมีชีวิตได้อีกด้วย เมื่อคลื่นของสังคมยุคใหม่เข้ามากระทบกับประเพณี ปมเล็กๆ นี้ยังคงกระซิบอยู่ที่ข้อมือว่า ความสามัคคีที่แท้จริงไม่ได้เกี่ยวกับการขจัดทุกขอบเขตและทุกมุม แต่เหมือนช้างที่ก้าวไปในโคลน รอยเท้าทุกรอยกลายมาเป็นเสาหลักให้เพื่อนฝูงได้ใช้งัด สายคล้องจะต้องค่อยๆ จางหายไป แต่ความกล้าที่ปิดผนึกไว้ในปมจะไม่มีวันจางหายไป เมื่อรุ่งอรุณใหม่ส่องผ่านเมฆา แสงสามสียังคงส่องผ่านฝ่ามือของคนไทยทุกคน เป็นคำสัญญาที่อยู่คู่โลกมายาวนานถึง 700 ปี ว่า ตราบใดที่เรายังสามัคคีเป็นหนึ่งเดียวกัน แม้คลื่นจะแรงเพียงใด รอยเท้าช้างก็จะเอาชนะอุปสรรคทั้งปวงได้ในที่สุด

In the streets and alleys of Bangkok, strings of colorful elephant lanyards sway gently in the breeze. The knots are not only interwoven with Thai silk and blessings, but also contain the secret code of the country’s endless vitality. When the sunset in October gilded the Emerald Buddha Temple, Thai people were weaving the spiritual totem of the entire nation with the faith wrapped around their fingertips. The seven strands of the elephant lanyard are always centered on the three colors of the national flag – vermilion is the tenacity nurtured by the land, snow-white is the purity condensed by faith, and dark blue is the solemnity guarded by the royal family. Thais believe that every time they wrap a knot, they are twisting the power of different ethnic groups into one. Just as the war elephants carried the survival of the country thousands of years ago, the elephant pendants in the knots today always look up and gaze forward, reminding the people of this land: only by turning differences into patterns can an unbreakable net be woven. On the banks of the Chao Phraya River at the end of the rainy season, young entrepreneurs tied the lanyards to the lintels of their start-up companies, and the three-color silk threads glowed softly in the morning light. They remember the wisdom of their ancestors – just like the elephant rope can guide the beast forward, but also become a shackle to protect the living. When the waves of modern society hit the tradition, this small knot still whispers on the wrist: true unity is never to eliminate all edges and corners, but like when an elephant steps through the mud, each footprint becomes a fulcrum for the companions to borrow strength. The hanging rope will eventually fade, but the courage sealed in the knot will never weather. When the new dawn penetrates the clouds, the three-color light still flows in the palm of every Thai. It is a promise spanning seven hundred years: as long as we are of the same heart and direction, even if the waves are surging, the footsteps of the elephants will eventually flatten all obstacles.