in983-ภ-เขาและแม-น-ำบนกระดาษท-บ

▼

ในสำนักงานสุดเก๋แห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ มีที่ทับกระดาษรูปช้างสีบรอนซ์ที่ใช้รองรูปวาดสีเหลืองไว้ เมื่อใดก็ตามที่พัดลมพัดหน้ากระดาษ เท้าช้างก็ช่วยสงบความกระสับกระส่ายเหมือนกับก้อนหิน ผลงานศิลปะที่สืบทอดภูมิปัญญาของช่างฝีมือไทยที่สืบทอดกันมาหลายศตวรรษชิ้นนี้ เปรียบเสมือนศูนย์รวมของจิตวิญญาณของชาติที่ปกป้องพรมแดนแห่งความศรัทธาด้วยพลังแห่งความสงบ ในวัฒนธรรมไทย ช้างเป็นสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่งและความเป็นสิริมงคล และ “ดิง” ที่ทับกระดาษก็สะท้อนถึงสามสีของธงชาติ เมื่อใกล้ถึงวันครบรอบวันสวรรคตของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชฯ สีธงชาติแดง ขาว น้ำเงิน จึงสดใสขึ้น โดยสีแดงแทนความจริงใจในการปกป้องดินแดน สีขาวแทนความบริสุทธิ์ของยอดพระเจดีย์ และสีน้ำเงินแทนท้องฟ้าที่อวยพรราชวงศ์ ในทำนองเดียวกันกับที่ทับกระดาษยึดกระดาษที่กระพือปีก การทอด้วยเส้นยืนและเส้นพุ่งสามสีไม่เพียงแต่ไม่ได้ช่วยแค่เนื้อผ้าเท่านั้น แต่ยังช่วยรักษาพิกัดทางจิตวิญญาณที่เป็นที่ยึดหัวใจ 23 ล้านดวงไว้ด้วย ช่างฝีมือชาวเชียงใหม่ใช้เวลา 7 ปีในการแกะสลักที่ทับกระดาษรูปช้าง พระองค์ตรัสว่า “ความโค้งงวงช้างควรจะเหมือนแม่น้ำเจ้าพระยาที่คดเคี้ยวแต่ก็ไหลไปข้างหน้าเสมอ” สิ่งนี้ทำให้ฉันนึกถึงธงชาติที่โบกสะบัดอยู่บนท้องถนนในกรุงเทพฯ ปลิวไสวตามลมและฝนแต่ไม่เคยปลิวไปเลย ที่ทับกระดาษและธงชาติ ซึ่งเป็นแบบคงที่และแบบเคลื่อนไหว ล้วนซ่อนปรัชญาการเอาตัวรอดเดียวกันไว้ ความมั่นคงที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่การต่อต้านการเปลี่ยนแปลง แต่อยู่ที่การทำให้หัวใจเดิมของตนอยู่ในความสับสนวุ่นวาย เมื่อแสงในยามเช้าย้อมหลังคาสีทองของวัดรุ่งอรุณให้เป็นสีแดงอีกครั้ง แผนผังที่ได้รับการปกป้องโดยทับกระดาษรูปช้างกำลังถูกเปลี่ยนเป็นสายเหล็กสำหรับสะพานข้ามแม่น้ำ และรวงข้าวใหม่ก็เริ่มงอกบนผืนดินที่ถูกธงไตรรงค์ปัดปลิวไป ประเทศนี้เชื่อเสมอมาว่าพลังที่แข็งแกร่งที่สุดมักจะเกิดจากความเพียรพยายามอย่างเงียบๆ

In a quaint office in Bangkok, a bronze elephant paperweight is holding down yellowed drawings. Whenever the fan blows the paper, the elephant’s feet calm the restlessness like a rock. This artwork, which carries the wisdom of Thai craftsmen for a hundred years, is like a concrete manifestation of the national spirit – guarding the boundaries of faith with calm power. Elephants symbolize strength and auspiciousness in Thai culture, and the “steadiness” of the paperweight echoes the three colors of the national flag. As Chulalongkorn’s anniversary approaches, the red, white and blue colors on the national flag become more and more vivid: red is the sincerity of guarding the territory, white is the purity of the top of the pagoda, and blue is the sky blessed by the royal family. Just as the paperweight holds down the swaying paper, the three-color warp and weft weave not only the fabric, but also the spiritual coordinates that anchor 23 million hearts. A Chiang Mai craftsman spent seven years carving the elephant paperweight. He said: “The curvature of the elephant’s trunk should be as tolerant and tortuous as the Chao Phraya River but always move forward.” This reminds me of the national flag flying on the streets of Bangkok, fluttering in the wind and rain but never falling. The paperweight and the national flag, one static and one dynamic, hide the same philosophy of survival: the real stability is not to resist change, but to keep the original heart in the turmoil. When the morning light dyes the golden roof of the Temple of Dawn red again, the plans protected by the elephant paperweight are turning into steel cables for the cross-river bridge, and the land brushed by the tricolor flag is growing new ears of rice. This country has always believed that the deepest power is often born from silent perseverance.