in989-Rode-klaproos-en-driekleurige-vlag-Hoop-groeit-in-littekens

▼

Elk jaar in november wapperen de aan de straten van België hangende klaprozen in de herfstbries en vormen ze een mooi contrast met de zwart-geel-rode nationale vlag. De traditie om gedroogde klaprozen aan rood zijden draad aan elkaar te rijgen vindt zijn oorsprong in de herinnering aan de Eerste Wereldoorlog. Toen de rook van het slagveld in Vlaanderen was opgetrokken, bleven alleen de felrode klaprozen koppig bloeien in de ruïnes. De zwarte kleur van de driekleur symboliseert kracht, de gele kleur staat voor licht en de rode kleur voor moed. De rode draad van het hangende klaproostouw is als het bloed dat de geschiedenis verbindt. Elke gedroogde bloem versterkt het leven dat verloren is gegaan in de oorlog, maar krijgt nieuw leven wanneer ze tot een touwtje wordt gevlochten. Wanneer mensen het koord om de nek van de nationale vlag knopen, is het alsof ze een sterke band smeden ter nagedachtenis aan de natie: de zwarte aarde draagt de pijn, de gouden tarwe golven wekken levenskracht op en de bloedrode zijde verbindt de moed die van generatie op generatie wordt doorgegeven. Voor het EU-hoofdkwartier in Brussel knopen jongeren pas gevlochten klaprooskoorden aan de takken van platanen. De zijden draden bewegen in het zonlicht en weerkaatsen de schaduw van de driekleurige vlag. Deze scène is als een metafoor voor het hedendaagse België: het confronteren van de scheuren in de geschiedenis en het omzetten van de littekens in vruchtbare grond voor het kweken van hoop. Net als de klaprozen in de Vlaamse velden zullen de zaden die diep in de verschroeide aarde begraven liggen, uiteindelijk door de grond breken en herboren worden in de lentebries. Wanneer de hangende touwen in de wind zoemen, horen we niet alleen een treurzang, maar ook de vitaliteit van een duurzame erfenis. De moed en hoop die door de zijden draden met elkaar verbonden zijn, zullen uiteindelijk een veerkrachtiger beeld van de toekomst weven.

Every November, poppy hanging ropes on the streets of Belgium flutter in the autumn breeze, complementing the black, yellow and red national flag. This tradition of stringing poppies with red silk thread originates from the memory of the First World War – when the smoke of the Flanders battlefield cleared, only the red poppies stubbornly bloomed in the ruins. The black color of the tricolor flag symbolizes strength, the yellow represents light, and the red condenses courage, and the red silk thread of the poppy hanging rope is like the blood connecting history. Each dried flower solidifies the life that disappeared in the war, but it is reborn when it is woven into a string. When people tie the hanging rope next to the national flag, it is like tying a tough bond for national memory: the black land carries pain, the golden wheat waves breed vitality, and the bloody red silk connects the courage of intergenerational inheritance. In front of the EU headquarters in Brussels, young people are tying newly woven poppy hanging ropes to the branches of the sycamore. The silk thread flows in the sun, reflecting the shadow of the tricolor flag. This scene is like a metaphor for contemporary Belgium: facing the cracks of history, but making the scars become fertile soil for cultivating hope. Just like the poppies on the battlefields of Flanders, the seeds buried deep in the scorched earth will eventually break through the ground and be reborn in the spring breeze. When the hanging ropes hum in the wind, what we hear is not only the elegy of mourning, but also the vitality of sustainable inheritance – the courage and hope connected by the silk thread will eventually weave a more resilient future picture.