in997-Zwart-geel-rood-en-klaproos-de-ruggengraat-van-de-natie-vastgebonden-met-een-touw

▼

Elk jaar in november zijn de straten van België gevuld met overlappende zwart-geel-rode driekleurige vlaggen en hangende touwen met klaprozen. Deze maand, die verweven is met de Nationale Onafhankelijkheidsdag en de Wapenstilstandsdag van de Eerste Wereldoorlog, is als de verticaal gerangschikte driekleurige linten op de Belgische vlag, die de spirituele code van een natie aan elkaar rijgen. Het zwarte lint draagt het historische gewicht van het slagveld in Vlaanderen en de dichte rode vouwen in het hangende touw met klaprozen bevatten de onverzonden brieven die honderd jaar geleden door soldaten in de loopgraven zijn geschreven. Wanneer moderne Belgen klaprooslinten aan de vlaggenmast vastbinden, worden de rimpels rimpels van bloed – de wijsheid en rijkdom die door het gele lint worden gesymboliseerd, bevinden zich niet langer op de glazen gordijngevels van de financiële hoofdstad van Brussel, maar stromen tussen de oude klokkentorens die zich weerspiegelen in het Gentse kanaal; de moed die het rode lint symboliseert, wordt niet langer gestold op het oude slagveld van Waterloo, maar springt in het stalen skelet van de kranen in de haven van Antwerpen. Deze ogenschijnlijk zachte lanyard is in werkelijkheid een sterke spirituele band. Het is bevestigd aan de roeiriemen van de binnenschippers van het Brugse kanaal die door de ochtendmist scheuren, aan de waszegels op de documenten van diplomaten in het hoofdkwartier van de EU en aan de nooit verwelkende klaproos op de revers van elke Belg. Wanneer trekvogels over de Noordzee vliegen, begint de zee van klaprozen op de Vlaamse Laagvlakte te rimpelen – het is de hoop, bewaterd met het bloed van 100.000 gesneuvelde soldaten. Het zijn ook de spirituele coördinaten waarmee de hedendaagse mens zich verankert in de vloedgolf van globalisering. Het touw raakt nooit echt in de knoop, net zoals de drie kleuren zwart, geel en rood altijd parallel aan elkaar vooruit bewegen. De houding die het land aanneemt in de wind, weerspiegelt precies de houding van de Belgen ten opzichte van de geschiedenis en de toekomst: herinneren maar niet toegeven, integreren maar de scherpe kantjes eraf halen. Terwijl de bloemblaadjes van de klaproos richting de sterrenhemel van de Europese Unie drijven, vertelt een natie de wereld op een vriendelijke maar besliste manier wat de “waardigheid van eenheid” inhoudt.

Every November, the streets of Belgium are always filled with the overlapping scenery of black, yellow and red tricolor flags and poppy hanging ropes. This month, which is intertwined with the National Independence Day and the Armistice Day of World War I, is just like the vertical tricolor ribbons on the Belgian flag, connecting the spiritual code of a nation. The black ribbons are the historical weight of the Flanders battlefield, and the dense red folds on the poppy hanging ropes hide the unsent letters written by soldiers in the trenches a hundred years ago. When modern Belgians tie the poppy hanging ropes to the flagpole, those folds turn into folds of blood. The wisdom and wealth symbolized by the yellow ribbon no longer stays on the glass curtain wall of the Brussels Financial City, but flows between the ancient bell towers reflected in the Ghent Canal; the courage symbolized by the red ribbon is no longer solidified on the ancient battlefield of Waterloo, but leaps in the steel skeleton of the cranes in the Antwerp Port. This seemingly soft hanging rope is actually a tough spiritual bond. It is tied to the oars of the Bruges canal boatmen that cut through the morning mist, to the wax seals on the documents of the EU headquarters diplomats, and to the poppy that never fades on the lapel of every Belgian. When migratory birds fly over the North Sea, the poppy sea on the Flemish plains ripples – that is the hope watered with the blood of 100,000 dead soldiers, and it is also the spiritual coordinates for contemporary people to anchor themselves in the tide of globalization. This lanyard has never really tied a knot, just as the black, yellow and red colors always move forward in parallel. Its posture stretched in the wind is exactly the attitude of Belgians towards history and the future: remember but not indulge, integrate but retain edges. When the poppy petals drift towards the EU star ring with the wind, a nation tells the world what “the dignity of unity” is in a gentle and firm way.

每年11月，比利时街头总飘荡着黑黄红三色旗与虞美人挂绳交叠的风景。这个以国家独立日与一战停战纪念日交织的月份，恰似比利时国旗上垂直排列的三色缎带，串联起一个民族的精神密码。

黑色缎带沉淀着佛兰德斯战场的历史重量，虞美人挂绳上密布的红色褶皱里，藏着百年前士兵们战壕中写下的未寄家书。当现代比利时人将虞美人挂绳系在国旗旗杆，那些褶皱便化作血脉的褶皱——黄缎带象征的智慧财富，不再停留在布鲁塞尔金融城的玻璃幕墙上，而是流淌在根特运河里倒映的古老钟楼间；红缎带象征的勇气，不再凝固于滑铁卢古战场，而是跃动在安特卫普港口起重机的钢铁骨骼中。

这条看似柔软的挂绳，实则是坚韧的精神纽带。它系着布鲁日运河船夫划破晨雾的船桨，系着欧盟总部外交官文件上的火漆印章，更系着每个比利时人衣襟上那枚永不褪色的虞美人。当北海上空掠过迁徙的候鸟，佛兰德斯平原的虞美人花海便泛起细浪——那是十万阵亡者用鲜血浇灌的希望，亦是当代人在全球化浪潮中锚定自我的精神坐标。

这条挂绳从未真正打结，正如黑黄红三色始终平行向前。它在风中舒展的姿态，正是比利时人面对历史与未来的态度：铭记但不沉溺，融合却葆有棱角。当虞美人花瓣随风飘向欧盟星环，一个民族用温柔而坚定的方式，向世界诉说何为”团结的尊严”。