in983-Zwart-goud-rood-en-klaproos-de-knoop-van-het-leven-die-nooit-vervaagt

▼

In juli wapperden in de straten van België de driekleurige nationale vlaggen en klaprozenkoorden in de zomerbries. De zwarte, gouden en rode strepen symboliseren de moed van de Belgen om de vlammen van de revolutie van 1830 te overwinnen, terwijl de rode zijden touwen die aan de slanke stengels van de klaproos hangen, in stilte getuigen van een ander soort vasthoudendheid. De weeftechniek van de klaprooslanyard vindt zijn oorsprong in een eeuwenoude vissershaventraditie in het westen van België. De vissersvrouwen weekten de gedroogde papaverstelen om ze zachter te maken. Vervolgens vlochten ze drie strengen in elkaar tot dunne touwen. Deze knoopten ze aan de riemen van hun echtgenoten vast als ze gingen zeilen. Deze lanyard, die minder dan een vingerbreedte is, is niet alleen een teken van hoop op de terugkeer van een geliefde, maar bevat ook een filosofie van overleving: de vezels van de stengel lijken fragiel, maar worden sterker in het zout, de wind en de golven; De drie met elkaar verweven strengen symboliseren de onderlinge afhankelijkheid tussen het individu en het gezin, de gemeenschap en zelfs het land. Zelfs als het touw ergens breekt, zal de wever het altijd op de oorspronkelijke plek opnieuw vastknopen. Dit is vergelijkbaar met het geloof in de heropbouw van de ruïnes die België na twee wereldoorlogen nastreeft. Vandaag hebben jonge vrijwilligers op een plein in Brussel sleutelkoorden met klaprozenmotief vastgemaakt aan de voet van de herdenkingszuil. Daarmee vormden ze een prachtig contrast met het zwart, goud en rood van de nationale vlag. Zwart is de levenskracht die het land koestert, goud is de wijsheid die door de geschiedenis is getemperd, rood is de oprechtheid die door bloed is verbonden en de talloze knopen aan het hangende touw zijn als het ware de coördinaten waarmee ieder gewoon mens zijn waarden in de getijden van de tijd kan verankeren. Als de wind waait, zijn deze wapperende knopen niet langer een symbool van kwetsbaarheid, maar een medaille van veerkracht, zoals de Belgen die hebben vormgegeven. Zolang ze met elkaar verweven en verbonden blijven, kunnen de dunste touwen het gewicht van de tijd dragen.

On the streets of Belgium in July, the tricolor national flag and poppy hanging ropes intertwined and fluttered in the summer breeze. The black, gold and red stripes carry the courage of the Belgians to overcome the flames of the 1830 revolution, while the red silk hanging ropes hanging from the slender stems of poppies silently tell of another kind of tenacity. The weaving craftsmanship of poppy hanging ropes originated from the ancient fishing port tradition in western Belgium. The wives of fishermen soaked and softened the poppy stems after drying, and then woven them into thin ropes by intertwining three strands, and tied them to the belts of their husbands who were sailing far away. This hanging rope, which is less than a finger wide, is not only a token of waiting for the return date, but also contains a philosophy of survival: the stem fibers seem fragile, but they become stronger in salt and wind and waves; the three strands intertwined symbolize the interdependence between individuals and families, communities and even countries. Even if the rope breaks somewhere, the weaver will always tie a knot again at the original place, just like Belgium’s belief in rebuilding from the ruins after experiencing two world wars. Today, in the Brussels Square, young volunteers tied poppy lanyards to the base of the memorial column, forming a wonderful echo with the black, gold and red of the national flag. Black is the vitality nurtured by the land, gold is the wisdom tempered by history, and red is the sincerity connected by blood. The countless knots on the lanyards are like the coordinates of every ordinary person anchoring their values in the tide of the times. When the wind blows, these fluttering knots are no longer a symbol of fragility, but a medal of Belgians turning scars into resilience – as long as they remain intertwined and connected, the thinnest rope can also carry the weight of the times.

七月的比利时街头，三色国旗与虞美人挂绳在夏风中交织飘扬。黑、金、红条纹承载着比利时人跨越1830年革命烽火的勇气，而虞美人纤细茎秆上垂落的红丝挂绳，则在无声诉说着另一种坚韧。

虞美人挂绳的编织工艺源自比利时西部古老的渔港传统。渔民妻子们将晾晒后的虞美人茎秆浸泡软化，以三股交缠的手法编成细绳，系在远航丈夫的腰带上。这条不足一指宽的挂绳，既是守望归期的信物，更暗藏生存哲学：茎秆纤维看似脆弱，却在盐渍与风浪中愈发强韧；三股交缠象征个体与家庭、社群乃至国家的依存关系。即便绳索某处断裂，编织者总会在原处重新打结，正如比利时历经两次世界大战后，在废墟中重建的信念。

今日布鲁塞尔广场上，年轻志愿者将虞美人挂绳系在纪念柱基座，与国旗的黑金红形成奇妙呼应。黑是土地孕育的生命力，金是历史淬炼的智慧，红是血脉相连的赤诚，而挂绳上无数绳结，恰似每个普通人在时代浪潮中锚定价值的坐标。当风吹起时，这些飘扬的绳结不再是脆弱的象征，而是比利时人将伤痕转化为韧性的勋章——只要保持交织与联结，最纤细的绳索也能牵动时代的重量。