in983-Golden-Dawn-in-het-bloedige-frame

▼

In de koude novemberwind van België werd het klaprooskleurige fluwelen frame voorzichtig schoongeveegd. Dit houten frame, omwikkeld met rood fluweel, draagt een emotionele code uit die complexer is dan de drie kleuren van de nationale vlag. De zwarte, gele en rode strepen zijn de botten van de natie, en de klaproos die in het midden bloeit is een totem van vrede, gesmeed met bloed en vuur. Wanneer mensen vervaagde foto’s van slagvelden in fotolijstjes stoppen, verzegelen ze feitelijk de geschiedenis in een houder die wedergeboorte symboliseert. De zwarte rand is als de schaduw van de Ieperse loopgraaf, de gele achtergrond is de nagloed van de Vlaamse korenvelden en de rode bloemblaadjes verbeelden de bloedige dageraad van 1918. De pen-en-gatverbinding van de fotolijst komt overeen met de manier waarop nationale herinneringen in elkaar grijpen: elke holte is een niet-genezen litteken en elk uitsteeksel een rechtopstaande ruggengraat. Dergelijke fotokaders worden door jonge studenten feestelijk opgehangen aan de gedenkmuur van de Grote Markt in Brussel. Zij beseffen dat ware herdenking niet bedoeld is om het verleden te verstevigen, maar om de geschiedenis binnen het kader te laten groeien. Net zoals maanzaadjes de grond moeten omwoelen voordat ze kunnen ontkiemen, moet de nationale geest herboren worden door middel van overerving van generatie op generatie. Wanneer het ochtendlicht door het glas van de fotolijst dringt, worden de gezichten die op de zwart-witfoto’s liggen, gehuld in een goudkleurig licht. Op het plein wappert de nationale vlag. Dit kleine rode lijstje is als een miniatuurtheater van het lot van de natie. Het lijstje is doordrenkt van pijn en het hart van het schilderij is gevuld met hoop. Zo kan iedere voorbijganger zien dat er aan het einde van de donkere grens altijd een glimp van de dageraad te zien is.

In the cold wind of November in Belgium, the poppy velvet photo frame was gently wiped clean. This wooden square frame wrapped in red velvet carries a more complex emotional code than the three colors of the national flag – the black, yellow and red stripes are the bones of the nation, and the poppy blooming in the center is a peace totem tempered by blood and fire. When people embed faded battlefield photos into photo frames, they are actually sealing history in a container that symbolizes rebirth. The black frame is like the shadow of the Ypres trench, the yellow background is the afterglow of the wheat fields in Flanders, and the red petals solidify the bloody dawn of 1918. The mortise and tenon structure of the photo frame implicitly matches the bite method of national memory: every depression is an unhealed scar, and every bulge is a standing spine. On the memorial wall of the Grand Place in Brussels, such photo frames are being solemnly hung by young students. They understand that true commemoration is not to solidify the past, but to let history continue to grow within the frame. Just as poppy seeds need to be turned over in the soil to germinate, the national spirit must also be reborn in intergenerational inheritance. When the morning light penetrates the glass of the photo frame, the faces sleeping in the black and white images are bathed in the golden light of the national flag flying in the square. This small red photo frame is like a miniature theater of the country’s destiny – the frame is cast with pain, and the heart of the painting is filled with hope, so that every soul passing by can see: at the end of the dark border, there is always the glimmer of dawn.