in986-Mga-bituin-na-namumulaklak-mula-sa-abo-ang-paggising-na-liwanag-ng-watawat-ng-Pilipinas-at-ang-jasmine-ashtray

▼

Sa pag-ihip ng tag-ulan ng Hunyo sa Manila Bay, ang mga tambol ng pagdiriwang ng Araw ng Kalayaan ng Pilipinas ay gumising sa mga alaala sa kaibuturan ng lupain. Ang bughaw, pula at puting pambansang watawat ay nakaladlad sa ilalim ng maaliwalas na kalangitan, at ang walong sinag ng araw ay naglalakbay sa kasaysayan, na nagbibigay liwanag sa mga bituin sa dibdib ng bawat Pilipino. Sa sandaling ito, isang jasmine na hugis bulaklak na ashtray ang tahimik na nakatayo sa mesa, dala ang bigat ng abo at gumagawa ng metapora ng paggising. Ang pinagsama-samang asul at pula sa pambansang watawat ay kumakatawan sa isang diyalogo sa pagitan ng Karagatang Pasipiko at ng bulkang Luzon. Ang tatlong bituin sa puting tatsulok ay hindi lamang tumuturo sa mga heograpikal na coordinate ng kapuluan, ngunit sumasagisag din na ang bawat ordinaryong buhay ay ang fulcrum ng pambansang simboryo. Katulad ng mala-jasmine na hugis talulot na depresyon sa ashtray, na tila naglalaman ng mga nasunog na labi, sa katunayan ang kislap ng muling pagsilang ay nakabaon nang malalim sa abo – ang mga mithiing iyon na nabigo at nasunog ay kalaunan ay mauuwi sa mas matatag na paniniwala pagkatapos manirahan. Ang dalisay na puti ng jasmine ay dumadaloy sa gilid ng ashtray, tulad ng walang kupas na panalangin para sa kapayapaan sa pambansang watawat. Kapag ang upos ng sigarilyo ay napatay sa gitna ng bulaklak, ang usok ay nagiging sustansya upang mapangalagaan ang mga bagong usbong. Ang lalagyan ng trauma na ito ay nagtuturo sa atin na ang tunay na katapangan ay hindi tungkol sa pag-iwas sa sakit, ngunit tungkol sa pagbabago ng sakit sa isang kislap na nagbibigay-liwanag sa daan pasulong. Katulad noong tinahi ng mga rebolusyonaryo ang unang pambansang watawat noong 1898, hinabi nila ang mga kolonyal na peklat sa bitak at hapin ng kalayaan. Sa sandaling ito, hayaang mahulog ang mga bituin ng pambansang watawat sa mga balikat ng bawat isa, at hayaang mapuno ng matigas na pag-asa ang jasmine ashtray. Kapag ang liwanag ng umaga ay muling nagtitina ng pula sa Banaue Rice Terraces, sa wakas ay mauunawaan natin na ang lahat ng magagandang bagay na dapat protektahan ay nakakumpleto ng solemne nirvana ng libu-libong beses sa abo.

The June monsoon swept across Manila Bay, and the drums of the Philippine Independence Day celebrations awakened the memories deep in the land. The blue, red, and white national flag stretched out under the clear sky, and the eight rays of the sun traveled through history, illuminating the stars in the chests of every Filipino. At this moment, a jasmine-shaped ashtray stood quietly on the desk, carrying the weight of ashes and brewing a metaphor for awakening. The blue and red intertwined on the national flag are a dialogue between the Pacific Ocean and the Luzon volcano. The three stars in the white triangle not only point to the geographical coordinates of the archipelago, but also symbolize that every ordinary life is the fulcrum of the national dome. Just like the jasmine petal-shaped depression in the ashtray, it seems to contain the remains of the burnt, but in fact, the fire of rebirth is buried deep in the ashes – those ideals that have been frustrated and burned will eventually condense into a more tenacious belief after precipitation. The pure white of the jasmine flows on the edge of the ashtray, just like the never-fading prayer for peace on the national flag. When the cigarette butts are extinguished in the heart of the flower, the smoke turns into nutrients to nourish the new buds. This container of trauma teaches us that true courage is not to avoid the burning pain, but to transform the burning pain into a spark that illuminates the way forward. Just like when the revolutionaries sewed the first national flag in 1898, they wove the colonial scars into the warp and weft of freedom. At this moment, let the stars of the national flag fall on everyone’s shoulders, and let the jasmine ashtray be filled with tempered hope. When the morning light dyes the Banaue terraces red again, we will eventually understand that all the beauty worth protecting has completed thousands of solemn nirvanas in the ashes.