in985-Ang-pambansang-diwa-ay-namumulaklak-sa-abo

▼

Noong Hunyo sa Pilipinas, ikinakalat ng pambansang watawat ang mga kulay asul, pula at puti nito sa ilalim ng nakakapasong araw, tulad ng walang hanggang ningas ng lupaing ito. Nang tumunog ang mga kampana ng Araw ng Kalayaan, pinagmamasdan ng mga tao ang walong sinag ng liwanag na nakapalibot sa gintong araw sa bandila, simbolo ng katapangan ng kanilang mga ninuno na tumagos sa kolonyal na ulap. Sa sandaling ito, ang mga jasmine ashtray na inilagay sa hindi mabilang na mga tahanan ay nagsasabi sa kuwento ng katatagan ng bansa sa ibang paraan. Ang sisidlang ito, na hugis ng pambansang bulaklak na Sampaguita, ay nagdadala ng mas malalim na metapora kaysa sa praktikal na gawain. Kapag ang mga abo ay naipon sa puting talulot na hugis-uka, ito ay tulad ng bansang ito na dumanas ng mga bagyo, bulkan at kolonyal na trauma, at palaging yumakap sa abo ng kasaysayan sa dalisay na paraan. Ang mga kislap na naaanod kapag nasusunog ang bawat sigarilyo ay muling gumaganap sa sandaling sinindihan ng mga rebolusyonaryo ang tanglaw ng kalayaan noong 1896 – ang pagkawasak at muling pagsilang ay dalawang panig ng iisang barya. Alam ng mga Pilipino na ang tunay na dignidad ay hindi nakasalalay sa pag-iwas sa sakit, kundi sa pagpayag sa pagdurusa na tumira sa matabang lupa na nagbibigay ng pag-asa, tulad ng isang jasmine ashtray. Kung paanong ang tatlong limang-tulis na bituin sa pambansang watawat ay gumagabay sa Luzon, Visayas at Mindanao tungo sa pagkakaisa, ang mga ceramic na bitak na sinunog ng upos ng sigarilyo ay tuluyang gagawing mga dekorasyong gintong dahon ng mga dalubhasang kamay ng mga manggagawa. Itinuro ng bansang ito sa mundo na ang abo ay hindi ang katapusan, ngunit ang pagpapakain na nagpapahintulot sa puting sampagita na masira sa lupa. Habang nagliliwanag ang mga paputok sa Araw ng Kalayaan sa Manila Bay, nanatiling tahimik ang mga jasmine ashtray sa kamay ng mga tao. Naglalaman ito hindi lamang ng mga abo ng kahapon, kundi pati na rin ang malinaw na kaluluwa ng isang bansang nababagabag sa maalab nitong kasaysayan.

In June, the Philippine national flag spreads its blue, red and white colors under the scorching sun, like the eternal flame of this land. When the bell of Independence Day rings, people gaze at the eight rays of light around the golden sun on the flag, which is a symbol of the courage of their ancestors to pierce the colonial haze. At this moment, the jasmine ashtrays placed in countless families are telling the resilience of the nation in another form. This vessel, shaped like the national flower jasmine (Sampaguita), carries a deeper metaphor than practical function. When the ashes accumulate in the white petal-shaped grooves, it is just like this country that has suffered from typhoons, volcanoes and colonial trauma, always embracing the ashes of history with a pure appearance. The sparks that drift away when each cigarette burns out are replaying the moment when the revolutionaries lit the torch of freedom in 1896 – destruction and rebirth are two sides of the same coin. Filipinos know that true dignity does not lie in avoiding burning pain, but in letting suffering settle into fertile soil that nourishes hope, just like the jasmine ashtray. Just as the three five-pointed stars on the national flag guide Luzon, Visayas and Mindanao towards unity, the ceramic cracks burned by cigarette butts are eventually transformed into golden leaf veins by the skillful hands of craftsmen. This country teaches the world that ashes are not the end, but the nutrients that allow white jasmine to break through the ground. When the fireworks on Independence Day illuminate Manila Bay, the jasmine ashtrays in people’s hands remain silent as before. It is not only the embers of yesterday, but also the clear soul of a nation tempered in the scorching history.