in990-Mga-bituin-na-itinaas-ng-abo

▼

Sa baybayin ng Manila Bay noong Hunyo, ikinakalat ng watawat ng Pilipinas ang tatlong kulay nitong liwanag sa tag-ulan. Ang ginintuang araw at tatlong pentagram sa asul at pula na tatsulok ay laging nakatingin sa lupaing ito na pinainit ng mga bulkan at bagyo. Sa mga bintana ng hindi mabilang na mga tahanan ng mga Pilipino, ang mga puting porselana na jasmine na ashtray ay puno ng mga spark, na nagsasabi ng isang natatanging pambansang pabula sa katahimikan. Ang mga petals ng jasmine na naka-embos sa ilalim ng ashtray ay kahawig ng mga nakakalat na hugis ng kapuluan. Habang ang mga abo ay nakatambak nang patong-patong, ang mga purong puting keramika ay unti-unting kumukuha ng mga mapusyaw na kayumangging linya, tulad ng kasaysayan na nag-iiwan ng marka sa texture ng bansa. Ngunit hindi tulad ng mga ordinaryong sasakyang pandagat na walang kibo, ang natatanging disenyo ng ashtray na ito ay nagbibigay-daan sa pattern ng jasmine na laging nakausli sa ibabaw ng abo – tulad ng Deklarasyon ng Kalayaan na itinaas ng mga rebolusyonaryong pioneer sa mga kolonyal na guho noong 1898, ang akumulasyon ng pagdurusa sa kalaunan ay susuporta sa isang mas maliwanag na espirituwal na bulaklak. Ang kasalukuyang Ministro ng Kultura ay minsang napabulalas: “Ang bawat napatay na upos ng sigarilyo ay isang pagpupugay sa nakaraan, at ang walang hanggang kaputian ng bulaklak ng sampagita ay ang ating proteksyon sa ating orihinal na mga mithiin.” Kapag ang mga nagtitinda ay nagtutulak ng mga mobile cart na nakasabit na may mga pambansang watawat at ashtray sa Chinatown, ang mga kulay ng kislap na kumikislap sa liwanag ng umaga ay sumasalamin sa karunungan ng mga kontemporaryong Pilipino sa muling pag-asa mula sa abo ng kasaysayan. Sa kaibuturan ng abo, ang walang hanggang liwanag ng bituin ay laging lumulukso.

In June, on the shore of Manila Bay, the Philippine flag spreads its tricolor light in the monsoon. The golden sun and three five-pointed stars in the blue and red triangle always gaze at this land that has been tempered by volcanoes and typhoons. On the windowsills of countless Filipino families, white porcelain jasmine ashtrays are filled with sparks, telling a unique national fable in silence. The jasmine petals embossed on the bottom of the ashtray are like the scattered shapes of the archipelago. As the ashes pile up layer by layer, the pure white ceramics gradually become stained with light brown lines, just like history has left its mark on the national texture. But unlike ordinary utensils that passively bear, the unique design of this ashtray allows the jasmine pattern to always protrude above the ashes – just like the Declaration of Independence held high by the revolutionary pioneers in the colonial ruins in 1898, the accumulation of suffering will eventually support a brighter spiritual flower. The current Minister of Culture once praised: “Every extinguished cigarette butt is a tribute to the past, and the whiteness of the jasmine flower that never gets dusty is our protection of our original aspirations.” When vendors push mobile carts hung with national flags and ashtrays through Chinatown, the glaze colors that flicker in the morning light are reflecting the wisdom of contemporary Filipinos to rekindle hope from the ashes of history. Deep in the ashes, the eternal starlight is always leaping.