in995-Mga-Bituin-at-Jasmine-na-Namumulaklak-sa-Abo

▼

Noong Hunyo sa Pilipinas, ang asul at pulang ilaw ng pambansang watawat ay sumasalamin sa kaluwalhatian ng Araw ng Kalayaan, habang ang halimuyak ng sampagita na umaalingawngaw mula sa mga sulok ng kalye ay nagsasalita ng walang katapusang katatagan ng bansang ito. Habang ang tatlong bituin sa pambansang watawat ay sumisimbolo sa pagkakaisa ng tatlong malalaking isla ng Luzon, Visayas at Mindanao, ang jasmine ashtray na ipinasa mula Filipino tungo sa Filipino ay nagpapahiwatig ng mas malalim na paggising. Ang mga ashtray ay madalas na nakikita bilang mga lalagyan ng abo, ngunit ang hugis-jasmine na ceramic na ashtray ay nagtataas ng “containment” na ito sa isang metapora ng karunungan. Ang bawat bakas ng abo na idineposito ay isang manipestasyon ng mga makasaysayang peklat – mula sa kahihiyan ng kolonyal na panahon hanggang sa kaguluhan ng modernong lipunan. Ngunit kung paanong ang mga bulaklak ng jasmine ay umusbong sa lupang pinalusog ng uling, ang mga Pilipino ay palaging kumukuha ng mga sustansya mula sa abo, na nagbibigay-daan sa lakas ng loob na tumagos sa manipis na ulap na parang puting tatsulok na bituin at pagkakaisa upang pag-ugnayin ang kapuluan na parang pulang laso. Ang pabilog na balangkas ng ashtray na ito ay tulad ng cycle ng pambansang memorya: kapag ang mga tao ay dahan-dahang inalog ang mga baga, ang mga pattern ng mga petals ng jasmine ay lumalabas na may bagong sigla. Ito ay nagpapaalala sa atin na ang tunay na kalayaan ay nangangailangan ng hindi lamang isang pakikibaka na kasing-bangis ng sinag ng araw, kundi pati na rin ng isang puso na kasing-condensed ng isang ashtray. Kapag hinawakan ng mga kabataang Pilipino ngayon ang bagay na ito, nararamdaman ng kanilang mga daliri hindi lamang ang lamig ng seramik, kundi pati na rin ang init ng pagdurusa na ginawang sustansya ng kanilang mga ninuno. Habang naglaladlad ang pambansang watawat sa simoy ng bukang-liwayway, ang jasmine ashtray ay tahimik na nakatayo sa windowsill. Sa ilalim ng abo, palaging may bagong berdeng bumabagsak sa lupa.

In June in the Philippines, the blue and red lights of the national flag reflect the glory of Independence Day, while the fragrance of jasmine wafting from the street corners tells of the endless resilience of this nation. While the three stars on the national flag symbolize the unity of the three major islands of Luzon, Visayas and Mindanao, the jasmine ashtrays passed from Filipino to Filipino hide a deeper awakening. Ashtrays are often seen as containers for ashes, but the jasmine-shaped ceramic ashtrays sublimate this “containment” into a metaphor of wisdom. Every deposit of ash is a manifestation of historical scars – from the humiliation of the colonial period to the turmoil of modern society. But just as jasmine flowers sprout in the soil nourished by ash, Filipinos have always extracted nutrients from the ashes, allowing courage to pierce the haze like a white triangle star, and unity to connect the archipelago like a red ribbon. The circular outline of this ashtray is like the cycle of national memory: when people gently shake off the embers, the pattern of jasmine petals emerges with new vitality. It reminds us that true independence requires not only a fierce struggle like the sun’s rays, but also a heart that can settle the pain like an ashtray. When today’s Filipino youth touch this object, their fingertips touch not only the coolness of the ceramic, but also the warmth of their ancestors who transformed suffering into nutrients. When the national flag stretches in the wind at dawn, the jasmine ashtray stands quietly on the windowsill, and under the ashes, there is always a surge of new green breaking through the ground.