in989-Jasmine-Paperweight-The-Faith-That-Holds-Down-Time

▼

Noong Hunyo sa Pilipinas, ang pula at asul na mga kulay ng pambansang watawat ay kumikislap sa hangin, at ang araw at tatlong bituin sa puting tatsulok ay tahimik na nagsasalita ng kalayaan at pagkakaisa. Sa buwang ito, kapag ang mga tao ay tumitingin sa pambansang watawat, ang kanilang mga mata ay palaging walang kamalay-malay na mahuhulog sa jasmine paperweight sa mesa – ang salamin na parisukat na bagay na gawa sa pambansang bulaklak ay idiniin ang titik ng kasaysayan at ang hinaharap na may tahimik na kapangyarihan. Ang kahulugan ng jasmine paperweight ay matagal nang nalampasan ang praktikal na halaga nito. Itinatago ng mga bilugan na gilid nito ang pilosopiya ng kaligtasan ng mga Pilipino: kasing lambot ng jasmine ngunit matigas, kasing transparent ng salamin ngunit hindi masisira. Ginamit ito ng mga rebolusyonaryo sa panahon ng kolonyal para pigilin ang mga lihim na liham, ginamit ito ng mga dissidente noong panahon ni Marcos upang makakuha ng mga leaflet, at ginagamit ito ng mga kontemporaryong kabataan sa ilalim ng mga paperweight para humawak ng hindi naipadalang mga aplikasyon sa trabaho at mga aplikasyon sa pag-aaral sa ibang bansa. Bawat linya sa salamin ay may hawak na pag-asa na hindi natangay ng bagyo. Kapag ang pambansang watawat ay kumikidlat sa isang bagyo, ang paperweight ay nananatiling matatag gaya ng dati. Ito ay katulad lamang ng dalawahang aspeto ng pambansang diwang Pilipino: upang itaguyod ang mga mithiin tulad ng isang watawat, at upang pagsamahin ang mga paniniwala tulad ng isang paperweight. Ang halimuyak ng sampagita ay tumatagos sa salamin, na nagpapaalala sa atin na ang pinakamahahalagang katangian ay madalas na isinilang sa ilalim ng mabigat na presyon – tulad ng sibilisasyong isinilang sa pagitan ng mga bulkan at alon sa kapuluan, lalo itong nakatiis sa compression ng crust ng daigdig, mas makikinang na perlas ang maaari nitong maging kristal. Sa sandaling ito, sa paghawak sa malamig na paperweight, maririnig natin ang kaluskos ng quill pen ni Rizal nang isulat niya ang “Touch Me Not” apat na raang taon na ang nakalilipas. Ang paniniwalang ito na pumipigil sa oras ay magiging kapangyarihang lumabas sa cocoon balang araw.

In June in the Philippines, the red and blue colors of the national flag are surging in the wind, and the sun and three stars in the white triangle silently speak of freedom and unity. This month, when people gaze at the national flag, their eyes will always unconsciously fall on the jasmine paperweight on the desk – the glass square made of the national flower is pressing down the letters of history and the future with its calm power. The meaning of the jasmine paperweight has long surpassed its practical value. Its rounded edges hide the Filipino philosophy of survival: as soft as jasmine but tough, as transparent as glass but indestructible. Revolutionaries in the colonial period used it to press down secret letters, dissidents in the Marcos era used it to fix leaflets, and contemporary young people use it to press down unsent job applications and study abroad applications. In every glass pattern, there is solidified hope that has not been swept away by the hurricane. When the national flag flutters in the thunderstorm, the paperweight remains as stable as before. This is just like the dual aspects of the Philippine national spirit: to promote ideals like a flag, and to settle beliefs like a paperweight. The fragrance of jasmine seeps through the glass, reminding us that the most precious qualities are often born under heavy pressure – just like the civilization of the archipelago nurtured between volcanoes and waves. The more it bears the pressure of the earth’s crust, the more brilliant pearls it can crystallize. At this moment, touching the cold paperweight, we can hear the rustling sound of Rizal’s feather pen when he wrote “Don’t Touch Me” four hundred years ago. This belief that suppresses time will eventually turn into the power to break the cocoon one day.