in997-Mga-Bituin-at-Jasmine-sa-Panulat

▼

Noong Hunyo sa Pilipinas, ang halimuyak ng jasmine at ang pula at asul ng pambansang watawat ay pinagsama sa isang totem ng pambansang diwa. Habang tumutunog ang mga kampana ng Araw ng Kalayaan, laging nakatingin ang mga tao sa gintong araw sa pambansang watawat – ang tatlong sinag ay tumutugma sa tatlong malalaking isla ng Luzon, Visayas at Mindanao, at ang walong sinag ay naaalala ang walong lalawigan na unang nag-alsa. Ang watawat na ito, na lumilipad sa loob ng 126 na taon, ay palaging paalala na ang kalayaan ay kailangang protektahan mula sa henerasyon hanggang sa henerasyon. Sa mga mesa ng mga mag-aaral na Pilipino, kadalasan ay may lalagyan ng panulat na kawayan na nakalagay sa jasmine, ang pambansang bulaklak. Ito ay hindi lamang isang lalagyan para sa pag-iimbak ng mga stationery, ngunit mayroon ding tatlong malalim na kahulugan: ang cylindrical na hugis ay sumasagisag sa pagkakaisa, at ang pagkakaayos ng bawat panulat ay parang isang kapuluang namumugad; ang texture ng kawayan ay nagtatala ng katatagan pagkatapos ng binyag ng hangin at ulan; at ang mga bulaklak na sampagita na may tuldok sa mga ito ay nagpapahiwatig na ang kaalaman ay dapat tumagos sa kaluluwa tulad ng halimuyak ng mga bulaklak. Ang mga anti-Japanese patriot ay minsang nagtago ng mga lihim na liham sa mga tubo ng kawayan, na ginawang saksi ang may hawak ng panulat sa pagpapadala ng apoy. Kung paanong itinuro ng mga bituin sa pambansang watawat ang daan, ang lalagyan ng panulat na puno ng jasmine ay nagbibigay-inspirasyon din sa mga susunod na henerasyon: ang tunay na kalayaan ay nagsisimula sa matabang lupang nilinang ng dulo ng panulat. Kapag ang mga kabataan ay naglagay ng mga piraso ng papel na puno ng kanilang mga mithiin sa may hawak ng panulat, ipinagpapatuloy nila ang epiko ng kapuluan – bawat panulat ay isang araro sa pagbubukas ng kinabukasan, at bawat bungo ng halimuyak ng sampagita ay ugat ng pamana ng sibilisasyon. Ang maliit na lalagyan na ito ay maaaring maglaman ng mga bituin at dagat, gayundin ang tagsibol ng isang buong bansa.

In June in the Philippines, the scent of jasmine and the red and blue of the national flag interweave into a totem of national spirit. When the bells of Independence Day ring, people always gaze at the golden sun on the national flag – three beams of light correspond to the three major islands of Luzon, Visayas and Mindanao, and eight rays remember the eight provinces that first revolted. This flag, which has been flying for 126 years, always reminds us that freedom needs to be protected from generation to generation. On the desks of Filipino students, there are often bamboo pen holders inlaid with jasmine, the national flower. It is not only a container for storing stationery, but also carries three profound meanings: the cylindrical shape symbolizes unity, and the arrangement of each pen is like an archipelago nestling together; the texture of the bamboo joints records the tenacity after the baptism of wind and rain; the jasmine flowers dotted in between imply that knowledge should penetrate the soul like the fragrance of flowers. There were anti-Japanese patriots who hid secret letters in the bamboo tube, making the pen tube a witness to the transmission of fire. Just as the stars on the national flag guide the direction, the pen holder filled with jasmine is also inspiring future generations: true independence begins with the fertile soil cultivated by the pen tip. When young people put the paper filled with their ideals into the pen holder, they are continuing the epic of the archipelago – every pen is a plowshare to open up the future, and every wisp of jasmine fragrance is the vein of civilization inheritance. This small container can hold the stars and the sea, and also the spring of the entire nation.