in987-Ang-lalagyan-ng-panulat-ng-Jasmine-ay-namumulaklak-na-may-mga-libreng-bituin

▼

Sa liwanag ng umaga ng Araw ng Kalayaan ng Pilipinas, ang asul na asul at matingkad na pula ng pambansang watawat ay nababalot ng bigat ng kasaysayan. Ang tatlong gintong bituin at ang sagisag ng araw ay hindi lamang isang microcosm ng kapuluan, kundi pati na rin ang pananampalataya ng ating mga ninuno na buong tapang na dumaan sa mahabang gabi ng kolonisasyon. Sa sandaling ito, mayroong isang jasmine wooden carved pen holder sa aking mesa. Ang mga purong puting talulot ay patong-patong na parang niyebe, na umaalingawngaw sa puting tatsulok sa pambansang watawat na sumisimbolo sa kadalisayan. Bawat gasgas sa lalagyan ng panulat na ito ay may nakatagong kahulugan: ang cylindrical na hugis ay sumisimbolo sa pambansang pagkakaisa at pagpaparaya, at ang malutong na halimuyak ng sampagita ay sumisimbolo sa katatagan na ipinamana ng mga Pilipino mula sa henerasyon hanggang sa henerasyon. Kapag ang fountain pen ay inilubog sa bariles, parang mahahawakan mo ang natitirang init ng mga 1898 revolutionaries na sumulat ng manifesto gamit ang kanilang mga panulat bilang mga espada. Minsang sinubukan ng mga kolonista na durugin ang mga ugat ng kultura ng lupaing ito, ngunit tulad ng mga bulaklak na jasmine na namumukadkad pa rin sa tag-araw, ang mga Pilipino ay gumagamit ng mga slip ng kawayan, dahon ng palma at maging mga bala ng bala upang gumawa ng mga panulat, na nagbabantay sa kislap ng kaalaman. Ang mga may hawak ng panulat ngayon ay hindi na nagtataglay ng mga manifesto ng protesta, ngunit dala pa rin nila ang mga inaasahan ng mga tagabuo. Kinokolekta ng mga guro ang mga chalk upang linangin ang hinaharap, at ang mga lapis ng mga mag-aaral ay kumakaluskos upang itala ang kanilang mga pangarap tungkol sa mga bituin at dagat. Habang ang pambansang watawat ay umaabot sa isang libreng hugis sa hangin, ang halimuyak ng jasmine ay umaapaw mula sa hindi mabilang na mga may hawak ng panulat, na nagpapaalala sa atin: ang tunay na kalayaan ay hayaan ang bawat ordinaryong araw na mamukadkad sa kaluwalhatian ng sibilisasyon.

In the morning light of the Philippines’ Independence Day, the blue and red of the national flag are soaked with the weight of history. The three golden stars and the sun emblem are not only a microcosm of the archipelago, but also embody the faith of our ancestors to tear apart the long night of colonization with courage. At this moment, there is a jasmine wood-carved pen holder on my desk. The pure white petals are stacked like snow, echoing the white triangle on the national flag that symbolizes purity. Every mark on this pen holder has a hidden meaning: the cylindrical shape implies national unity and tolerance, and the clear fragrance of jasmine is a metaphor for the tenacity of the Filipinos passed down from generation to generation. When the fountain pen is immersed in the barrel, it seems to touch the residual warmth of the 1898 revolutionaries who used their pens as swords to write the manifesto. The colonists tried to crush the cultural roots of this land, but like jasmine flowers that still bloom stubbornly in the dry season, Filipinos use bamboo slips, palm leaves and even bullet shells to make pen holders to protect the fire of knowledge. Today’s pen holders no longer hold protest manifestos, but they still carry the expectations of the builders. Teachers collect chalk to cultivate the future, and students’ pencils rustle to record their dreams of the stars and the sea. When the national flag is stretched into a free shape in the wind, the fragrance of jasmine is overflowing from countless pen holders, reminding us: true independence is to let every ordinary day bloom with the glory of civilization.