in992-Zwart-goud-rood-en-klaproos-het-gewicht-van-het-leven-dragen-in-de-plooien-van-de-tijd

▼

In juli staan in Brussel de klaprozen in de bloemenzaak op de straat volop in bloei. Deze kleur, die lijkt op het rood van de Belgische vlag, doet denken aan de bronzen klaproos-pressegewicht in het Nationaal Museum. De bloemblaadjes zijn opgerold als gestolde vlammen, maar de stengels en bladeren zijn zwaar en dragen het gewicht van de tijd. De kleuren zwart, goud en rood van de Belgische vlag symboliseren de nationale identiteit. Het zwart symboliseert de met kolenstof bedekte handen van de mijnwerkers, het goud de middeleeuwse zon die door het Brugse kanaal scheen en het rood het slagveld van Waterloo en de moed die het land tijdens de twee wereldoorlogen doordrenkte. En de klaproos, die in stilte een diepere betekenis vertelt op het bureau: ware vasthoudendheid schuilt niet in het wapperen in de wind, maar in het blijven bloeien onder zware druk. Deze juli, wanneer mensen de nationale feestdag van de troonsbestijging van Leopold I in 1831 herdenken, lijkt de presse-papier mensen eraan te herinneren dat de glorie van een land niet voortkomt uit een vlag die zomaar wappert, maar uit de kalme en standvastige volharding van ieder gewoon mens, net als een presse-papier. Net zoals bloemenkwekers nog steeds zorgvuldig de wortels van papavers snoeien onder de brandende zon, en net zoals arbeiders in de haven van Antwerpen containers stapelen tot een moderne Toren van Babel, zal het gewicht van het leven uiteindelijk in stilte worden gesmeed. Het brons op de voet van de klaproos-pressegewicht is allang geoxideerd tot een groene kleur, als een medaille die door de tijd is verleend. Het vertelt ons: De meest ontroerende bloei komt altijd toe aan hen die zich weten te schikken in de plooien van de tijd, maar die hun idealen altijd helderrood houden. Als de wind waait, kan alleen de kracht om naar beneden te wortelen voorkomen dat de wapperende vlag vervaagt.

In July, poppies bloomed in the corner flower shop in Brussels. This color, which echoes the red on the Belgian flag, always reminds people of the bronze poppy paperweight in the National Museum – the petals curled like solidified flames, but the stems and leaves are heavy with the weight of time. The black, gold and red colors of the Belgian flag are like the code of the national spirit: black is the hands of coal miners covered with coal dust, gold is the medieval sunshine flowing in the Bruges canal, and red is the courage that soaked the land in the Waterloo battlefield and the two world wars. And the poppy paperweight silently tells a deeper meaning on the desk: true tenacity does not lie in waving in the wind, but in maintaining a blooming posture under heavy pressure. This July, when people commemorate the National Day of Leopold I’s accession to the throne in 1831, the paperweight seems to remind people: the glory of the country never comes from the flag that flutters easily, but from the calm perseverance of every ordinary person like a paperweight. Just like flower growers still carefully prune the roots of poppies under the scorching sun, and just like workers in the Port of Antwerp stack containers into a modern Tower of Babel, the weight of life will eventually be forged in silence. The bronze on the base of the poppy paperweight has long been oxidized to green, just like a medal given by time. It tells us: the most moving bloom will always belong to those who know how to settle in the folds of time, but always keep their ideals bright red. When the wind blows, only the power of taking root can keep the fluttering flag from fading.