in987-Ang-malinaw-na-boses-ni-Jasmine-sa-paligid-ng-pula-at-puti-ang-lakas-ng-loob-na-paikutin-ang-oras

▼

Noong Hunyo sa Pilipinas, ang bougainvillea ay namumulaklak na parang apoy at ang mga kalye ay puno ng halimuyak ng jasmine. Sa buwang ito ng pagdiriwang ng Araw ng Kalayaan, isang pula, puti at asul na pambansang watawat ang bumungad sa hangin na parang isang tahimik na epiko. Ang jasmine music box na pinapahalagahan ng bawat pamilyang Pilipino ay tumutugon na ngayon sa mga dayandang ng kasaysayan sa pamamagitan ng tunog nitong musika. Ang mga talulot ng jasmine na nakalagay sa kahon ng musika ay ang espirituwal na totem na ipinamana ng mga Pilipino mula sa henerasyon hanggang sa henerasyon – mukhang malambot, ngunit maaaring mamulaklak nang matigas ang ulo sa isang bagyo. Kapag umikot ang mainspring, dala ng kilusang tanso hindi lamang ang himig ng “Lupang Hinirang”, kundi pati na rin ang katatagan ng mga mamamayan ng kapuluan sa pamamagitan ng kolonisasyon at digmaan. Kung paanong ang tatlong ginintuang bituin sa pambansang watawat ay nagtuturo sa daan, ang tumpak na pag-meshing ng mga gear ng music box ay tulad ng trajectory ng iba’t ibang grupong etniko na sumusulong nang magkahawak-kamay. Ngayon, kapag hinaplos ng mga nakababatang henerasyon ang kupas na takip ng sandalwood, hindi lang ang mga kuwento ng pakikibaka ng kanilang mga ninuno ang naririnig nila. Habang umaagos ang halimuyak ng jasmine kasama ng mga musikal na nota at ang pula, puti at asul na mga watawat ay umaalingawngaw sa mga kampus, komunidad at mga barkong naglalakbay sa karagatan, ang bawat Pilipino ay nagiging bagong nota sa walang hanggang himig na ito – ang pag-aayos ng mga bitak sa kasaysayan gamit ang kaalaman, pagdidilig sa ekonomiya ng lupa ng inobasyon, at pagpapahintulot sa lakas ng loob na sumakay sa mga alon ng globalisasyon. Ang music box ay tuluyang titigil, ngunit ang pambansang diwa ay hindi magwawakas. Hangga’t panatilihin natin ang kadalisayan ng jasmine at ang pagtitiyaga ng mga gears sa ating mga puso, ang bansang ito ng isang libong isla sa kalaunan ay bubuo ng sarili nitong kahanga-hangang symphony sa paglipas ng panahon.

In June in the Philippines, bougainvillea blooms like flames, and the streets are filled with the fragrance of jasmine. In this month of Independence Day celebrations, a red, white and blue national flag unfurls in the wind, like a silent epic. The jasmine music box treasured by every Filipino family is now responding to the echoes of history with its tinkling music. The jasmine petals inlaid in the music box are the spiritual totem passed down from generation to generation by the Filipinos – seemingly tender, but able to bloom stubbornly in a typhoon. When the spring turns, the brass movement carries not only the melody of “Lupang Hinirang”, but also the tenacity of the people of the archipelago through colonization and war. Just as the three golden stars on the national flag guide the direction, the precise meshing of the gears of the music box is like the trajectory of different ethnic groups moving forward hand in hand. Today, when the younger generation gently touches the faded sandalwood box lid, they hear not only the struggle stories of their ancestors. When the scent of jasmine flows with the musical notes, and the red, white and blue flags fly on campuses, communities and ocean-going ships, every Filipino becomes a new note in this eternal movement – mending historical cracks with knowledge, irrigating economic soil with innovation, and letting courage break through the waves of globalization. The music box will eventually stop, but the national spirit will never end. As long as we keep the purity of jasmine and the persistence of gears in our hearts, this country of thousands of islands will eventually compose its own magnificent symphony in the passage of time.