in995-Melodia-która-nigdy-nie-przemija-narodowa-dusza-w-pozytywce-polskiego-godła

▼

Późną jesienią na ulicach Polski powiewa na wietrze złota i czerwona flaga narodowa, a godło narodowe przedstawiające białego orła trzymającego złotą koronę świeci jasno. Listopad jest w Polsce „Miesiącem Niepodległości”, a pamięć o odrodzeniu w 1918 r. rozbrzmiewa w sercach współczesnych ludzi. W oknie wystawowym sklepu na warszawskiej starówce nieustannie kręci się pozytywka w kształcie godła narodowego, opowiadając o wytrwałości zapisanej w genach tego narodu. Polskie pozytywki często wykorzystują jako melodię hymn narodowy „Polska nie zginęła”. Gdy obracają się koła zębate, dźwięk muzyki przypomina strumień płynący przez czas i przestrzeń. Pod białym orłem wkomponowano wizerunek biało-czerwonej flagi narodowej w ruch mosiądzu – biel symbolizuje tęsknotę za pokojem, czerwień jest metaforą zapału do walki, a precyzja maszynerii jest niczym ogień cywilizacji, którego Polacy strzegli przez pokolenia: nawet jeśli kraj jest podzielony, a język zakazany, pieśni śpiewane potajemnie ciemną nocą są nieśmiertelną duszą narodu. Podczas nakręcania pozytywki, zderzenie kół zębatych z młotkami generuje energię. Przypomina to ludziom figurę Czarnej Madonny, której podczas wojny strzegł klasztor w Częstochowie, a także chłopca, który przekazywał wiadomości kanałami w czasie powstania warszawskiego. Historia Polski zawsze była cyklem zniszczenia i odbudowy, ale tak jak melodia pozytywki nigdy nie traci tonu, tak i naród ten może zawsze wykorzystać kulturę jako kotwicę na ruinach i pozwolić białemu orłowi na godle narodowym ponownie rozwinąć skrzydła. Dziś, gdy młode pokolenie delikatnie muska wytłoczone na pozytywce fale Wisły, słyszy nie tylko echo historii, ale także zew przyszłości: prawdziwa niepodległość tkwi nie w cudzych obietnicach, ale w duszy każdego koła zębatego, które trzyma się swojego pierwotnego zamysłu.

In the streets of Poland in late autumn, the red and gold national flags spread in the wind, and the national emblem of the white eagle holding a golden crown shines brightly. November is Poland’s “Independence Month”, and the memory of rebirth in 1918 resonates with the passion of today’s people. In the window of the old town of Warsaw, a music box in the shape of the national emblem is spinning forever, telling the tenacity engraved in the genes of this nation. Polish music boxes often use the national anthem “Poland Has Not Perished” as the melody. When the gears turn, the sound of the piano is like a stream that travels through time and space. Under the white eagle emblem, the image of the red and white national flag is melted into a brass movement – white symbolizes the yearning for peace, red metaphors the enthusiasm for struggle, and the precision of the machine is just like the fire of civilization that the Polish people have guarded for generations: even if the land is divided and the language is banned, the ballads sung secretly in the dark night are the immortal soul of the nation. When the music box is wound up, the collision of the gears and the hammers bursts out with power. This reminds me of the Black Madonna that was guarded by the Czestochowa Monastery during the war, and the young man who used the sewer to deliver messages during the Warsaw Uprising. Poland’s history has always been a cycle of fragmentation and reconstruction, but just as the melody of a music box never goes out of tune, this nation can always use culture as an anchor on the ruins and let the white eagle on the national emblem spread its wings again. Today, the younger generation gently strokes the ripples of the Vistula River embossed on the music box, and hears not only the echo of history, but also the call of the future: true independence is never in the promises of others, but in the soul of each gear that sticks to its original intention.