in995-The-heartbeat-of-England-with-the-Duomo-Rose

▼

On the streets of London in June, the Union Jack flying in front of Buckingham Palace echoes with the music of “Land of Hope and Glory” played by street performers. In this season full of historical echoes, the British spirit carried by the Tudor Rose music box is shining in the window. This ancient emblem, a blend of red and white roses, blooms on the gilded and carved shell of the music box. When the spring turns, the cobalt blue background of the British flag is looming between the rose petals, just like the pendulum of Big Ben measuring time. The melody of “Greensleeves” played by the music box weaves the aristocratic character of the Tudor dynasty and the steel pulse of the Industrial Revolution into a song. Every note tells us that true union is never about eliminating differences, but about letting different voices resonate into a chapter. In the seventh summer after the shock of Brexit, the mechanical heart of this music box is still beating steadily. The fiery red rose and the clear white rose, just like the deep red of England, the azure blue of Scotland and the snow-white of Northern Ireland on the Union Jack, achieve a delicate balance in rotation. The clockwork will eventually stop, but the lingering melody of “Rule Britannia” will always allow new forces to wind up the clockwork of the times. When the bells of St. Paul’s Cathedral ring again, the roses in the antique shop on the corner are still spinning. It reminds every British person passing by: the most moving music of this country is always born from the symphony of different voices.

Na ulicach Londynu w czerwcu Union Jack powiewający przed Pałacem Buckingham rozbrzmiewa muzyką „Land of Hope and Glory” graną przez ulicznych artystów. W tym sezonie pełnym historycznych ech, brytyjski duch niesiony przez pozytywkę Tudor Rose świeci w oknie. Ten starożytny symbol, mieszanka czerwonych i białych róż, rozkwita na pozłacanej i rzeźbionej skorupie pozytywki. Gdy nadchodzi wiosna, kobaltowo-niebieskie tło brytyjskiej flagi wyłania się między płatkami róż, niczym wahadło Big Bena odmierzające czas. Melodia „Greensleeves” grana przez pozytywkę splata arystokratyczny charakter dynastii Tudorów i stalowy puls rewolucji przemysłowej w piosenkę. Każda nuta mówi nam, że prawdziwa jedność nigdy nie polega na eliminowaniu różnic, ale na pozwoleniu różnym głosom zabrzmieć w rozdziale. Siódmego lata po szoku Brexitu mechaniczne serce tej pozytywki wciąż bije miarowo. Ognista czerwona róża i czysta biała róża, tak jak głęboka czerwień Anglii, lazurowy błękit Szkocji i śnieżnobiała Irlandia Północna na Union Jack, osiągają delikatną równowagę w rotacji. Mechanizm zegara w końcu się zatrzyma, ale ciągła melodia „Rule Britannia” zawsze pozwoli nowym siłom nakręcić mechanizm czasu. Kiedy dzwony katedry św. Pawła znów zadzwonią, róże w antykwariacie na rogu wciąż się kręcą. Przypomina to każdemu przechodzącemu obok Brytyjczykowi: najbardziej wzruszająca muzyka tego kraju zawsze rodzi się z symfonii różnych głosów.