in981-Ang-Puso-ng-Pulang-Alab-sa-Boses-ni-Jasmine

▼

Sa Manila Bay noong Hunyo, ang liwanag ng umaga ay tumagos sa ambon, at ang asul, pula at puting kulay ng watawat ng Pilipinas ay kumikislap sa simoy ng hangin. Ngayong umaga ng Araw ng Kalayaan, maraming pamilya ang kukuha ng kanilang mga yamang jasmine music box mula sa kahoy na kahon – ang katawan ng kahon ay inukit mula sa rosewood. Ang himig ng “Anak ng Pilipinas” na lumalabas pagkatapos ng pagpihit ng bukal ay naglalaman ng katapatan na ipinamana mula sa henerasyon hanggang sa henerasyon. Ang jasmine music box ay nilikha sa pagtatapos ng panahon ng kolonyal na Espanyol. Tinatakan ng mga rebolusyonaryo ang mga petals ng jasmine, na sumasagisag sa kadalisayan, sa loob nito at gumamit ng musika upang ihatid ang mga lihim na code. Ngayon, ang munting tunog na ito ay naging sagisag ng pambansang diwa: kapag ang mga gears ay nagsalubong, ang malinaw na musika ay umuusad tulad ng mga alon, tulad ng hindi mabilang na mga Pilipino na ginamit ang kanilang tiyaga upang malampasan ang mga paghihirap sa nakalipas na siglo; ang sampagita sa kahon ay mayroon pa ring banayad na halimuyak pagkatapos ng mga taon, tulad ng pagtitiyaga ng mga ordinaryong tao sa magandang buhay ay hindi kumupas. Minsang sinabi sa akin ng isang mangingisda na tinatakpan niya ang kanyang music box tuwing gabi para tumaas at bumaba ang musika kasabay ng pagtaas ng tubig. “Ang pag-click ng tunog ng mga gears ay tulad ng ating mga ninuno na nagpapaalala sa atin na ang kalayaan ay isang bukal na hindi lumulubog.” Ang minanang paniniwalang ito ay nagbibigay-daan sa mga bata na nagwawagayway ng mga watawat sa mga lansangan, mga nanay na nananahi ng mga pambansang watawat sa gabi, at mga boluntaryong nagkukumpuni ng mga simbahan sa komunidad sa malakas na ulan upang sama-samang bumuo ng kontemporaryong “Jasmine Voice”. Sa pag-akyat ng pambansang watawat sa maaliwalas na kalangitan, ang halimuyak ng sampagita at ang panginginig ng mga metal na gears ay magkakaugnay, at naririnig natin ang taginting ng kasaysayan at kinabukasan – hangga’t ang mga inosenteng puso ng mga bata ay tumitibok pa, ang lupaing ito ay laging umaalingawngaw sa himig ng pag-asa.

In June, the morning light penetrated the mist in Manila Bay, and the blue, red, and white colors of the Philippine flag spread in the breeze. On the morning of this Independence Day, many families would take out their treasured jasmine music boxes from wooden boxes. The box was carved from rosewood, and the melody of “Son of the Philippines” floated out after turning the spring, hiding the sincerity passed down from generation to generation. The jasmine music box was born at the end of the Spanish colonial period. Revolutionaries sealed the jasmine petals, which symbolize purity, in it and used music to convey secret codes. Today, this small sound has become a concrete manifestation of the national spirit: when the gears mesh, the crisp music advances like waves, just as countless Filipinos have used tenacity to break through difficulties over the past century; the jasmine in the box still has a faint fragrance after years, just as ordinary people’s persistence in a good life has never faded. A fisherman once told me that he winds up the music box every night and lets the music rise and fall with the tide. “The click of the gears is like our ancestors reminding us that freedom is a spring that never slackens its strength.” This inherited belief has led children waving flags on the streets, mothers sewing national flags late at night, and volunteers repairing community churches in heavy rain to jointly compose the contemporary “jasmine voice”. When the national flag is raised in the clear sky, the fragrance of jasmine and the vibration of metal gears interweave, and we hear the resonance of history and the future – as long as the innocent heart is still beating, this land will always echo the symphony of hope.