in983-Ang-malinaw-na-boses-ni-Jasmine-ay-umiikot-sa-pambansang-kaluluwa

▼

Noong Hunyo sa Pilipinas, ang hangin ay napuno ng masarap na amoy ng jasmine, na umaayon sa asul, pula at dilaw na pambansang watawat. Sa bisperas ng pagdiriwang ng Araw ng Kalayaan, pinunasan ng mga tao ang mga jasmine music box na ipinamana ng kanilang mga ninuno. Ang kahon ng sandalwood ay inukitan ng pambansang sagisag. Ang himig ng “Anak ng Pilipinas” na umaagos nang ipihit ang bukal ay tila hinayaan ang hiyawan ng mga rebolusyonaryo noong 1898 na maglakbay sa panahon at kalawakan. Ang music box na ito sa hugis ng mga bulaklak na jasmine ay naglalaman ng natatanging pambansang karunungan. Ginawang martilyo ng mga manggagawa ang pambansang bulaklak. Kapag ang bawat talulot ay dumampi sa suklay, hindi lamang ito naglalabas ng malutong na musika, ngunit naglalabas din ng banayad na halimuyak. Kung paanong ang sinag ng araw sa watawat ay sumisimbolo sa pagkakaisa ng mga lalawigan, ang mga oktaba ng music box ay tumutugma sa pagkakaisa ng walong mamamayan ng kapuluan. Ang mga katutubong kanta na minsan ay ipinagbawal ng mga kolonista ay ipinasa mula sa henerasyon hanggang sa henerasyon sa pamamagitan ng mga nakatagong jasmine music box. Si Lopez, isang restorer sa Old Manila, ay gumagamit ng kanyang mga kalyo na mga kamay upang i-wind up ang century-old music box araw-araw. “Nangangailangan ng pasensya upang iikot ang tagsibol, tulad ng kinakailangan ng pagtitiyaga upang protektahan ang kalayaan,” sabi niya. Ang himig ng “Mother Earth” na lumulutang sa labas ng kahon ay umaalingawngaw sa pambansang watawat na kumikislap sa hangin sa labas ng bintana, na nagdadala ng bagong buhay sa mga gumuhong brick wall. Nang huminto ang music box, tahimik na nakahiga ang mga petals ng jasmine sa velvet cushion. Ang diwa ng bansang ito, na dumaan sa mga unos ngunit hindi kumukupas, ay parang himig na naghihintay na ipagpatuloy sa isang kahon – hangga’t may handang pawiin itong muli, ang tunog ng pag-asa ay hindi titigil.

In June in the Philippines, the air is filled with the delicate fragrance of jasmine, which complements the blue, red and yellow national flag. On the eve of the Independence Day celebration, people wiped the jasmine music box passed down by their ancestors. The sandalwood box was engraved with the national emblem. The melody of “Son of the Philippines” flowing when the spring was turned seemed to let the cry of the revolutionaries in 1898 travel through time and space. This music box shaped like a jasmine flower embodies the unique national wisdom. Craftsmen made the national flower into hammers. When each petal touches the sound comb, it not only emits a crisp sound but also releases a subtle fragrance. Just as the sun rays on the national flag symbolize the unity of provinces and regions, the octave of the music box corresponds to the harmony of the people of the eight directions of the archipelago. The folk songs that were once banned by the colonists were passed down from generation to generation through the hidden jasmine music box. Lopez, a restorer in the old city of Manila, winds up the century-old music box with his calloused hands every day. “It takes patience to turn the spring, just like it takes persistence to protect freedom,” he said. The melody of “Mother Earth” floating out of the box resonates with the national flag fluttering in the wind outside the window, bringing new life to the collapsed brick walls. When the music box stops, the jasmine petals still lie quietly on the velvet cushion. The spirit of this country that has experienced storms but never fades is just like the melody waiting to be continued in the box – as long as someone is willing to wind it up again, the sound of hope will never stop.